Category: دسته بندی عمومی

تا حال مشغول بازبینی عکس هایم از تاجیکستان و ازبکستان بودم. هنوز به نیمه هم نرسیده ام. بیش از ۳۵ حلقه فیلم است. دارم آنها را موضوع بندی می کنم. بزودی چند گزیده موضوعی را در ایرانیان دات کام منتشر می کنم. و همینجا هم. تا از این شب دراز شما نیز بی نصیب نمانده باشید چشمتان را به این گلریزان رقص مهمان

از مجموعه کارت پستال هایی از تاجیکستان ، عکس های زائور دخده

ان هو الا ذکر للعالمین و لتعلمن نبآه بعد حین. سوره الزمر. بسم الله الرحمن الرحیم تنزیل الکتاب من الله العزیز الحکیم.

نزدیک به ۳۰۰ هزار زائر مسیحی این روزها در لورد ( یا لوردس Lourdes) جمع شده اند. نزدیک به ۱۰ هزار نفر از آنها بیمارانی هستند که روی صندلی چرخدار یا مستقیما روی بستر در مراسم مذهبی لورد شرکت می کنند. امروز می گفتند در میان خطابه پاپ تنها صدایی که سکوت را می شکست آژیر آمبولانس هایی بود که باید بدحال

این ارزشگذاری بسیار در مورد‌ عقلانیت جدید و اینکه آن را تنها ستون معرفی می‌کنند که تمدن جدید بر آن استوار است، دو ایراد‌ اساسی دارد که پاره‌ای از اندیشمندان غرب هم به آن پرداخته اند: یکی آنکه موتور حرکت تمدن غرب تنها عقلانیت آن هم عقلانیت سرچشمه گرفته از عقلانیت فلاسفه یونانی نیست. تمدن موجود غرب همانقدر وام دار

 آینده از نگاه مردم ایران:۷۱% معتقدند در آینده صفات اخلاقی کمتر خواهد شد ۸۷% معتقدند در آینده صفات اخلاقی منفی رواج خواهد داشت۶۹% معتقدند مردم در گذشته بیشتر نماز می خواندند۷۹% معتقدند مردم نسبت به گذشته غیر مذهبی تر شده اند۷۴% معتقدند که مردم در آینده غیر مذهبی تر خواهند شد۸۸% معتقدند فاصله طبقاتی بیشتر شده است۸۷% معتقدند که در

به یاد روزهای نوجوانی و عاشق شدن بر نادیا کومانچی ژیمناست رومانیایی. در غیاب نادیا حال النا گومز. خوشا نوجوانان امروز که هنوز می توانند عاشق شوند. برای من اما هر النایی هنوز نادیا را به یاد می آورد!  (عکس از سایت مجله تایم)

من از برخی رفتارهای جامعه ایرانی در شگفت می شوم. مثل بی اعتنایی عمومی اش به آنچه در نجف می گذرد. چنان به آتشی که اشغالگر در خانه همسایه می سوزاند بی اعتناییم که انگار همیشه همسایه است که خواهد سوخت و ما در امان می مانیم. رفتاری داریم که نه از خرد سیاسی در آن نشان هست نه از

چه خوش باغی است باغ زندگانی گر ایمن بودی از باد خزانیچه خرم کاخ شد کاخ زمانه گرش بودی اساس جاودانهاز آن سرد آمد این کاخ دلاویز که چون جا گرم کردی گویدت خیزچو هست این دیر خاکی سست بنیاد  به باده ش داد باید زود بر بادز فردا و  ز دی کس را نشان نیستکه رفت آن از میان وین در

دردسر ایرانی بودن: تلویزیون دارد فیلم زمانی برای مستی اسبها را نمایش می دهد. دوباره فردا صبح باید به این جماعت در و همسایه توضیح بدهیم که مردم ایران همه کردی حرف نمی زنند. تازه همان تعدادی هم که کرد هستند همه شان فقیر نیستند و بیشترشان روزگار خوبی دارند؛ ما معمولا نیازی به واردات دفتر مشق و تایر تراکتور

شوخی با نیچه: گشتی در وبلاگ ها می زدم دیدم چندین و چند وبلاگ احتمالا وطنی داریم که جوانترهایی با ذهن و پرسمان های فلسفی می نویسند و نیچه چقدر در بین شان نفوذ دارد. از آن میان کامنتی در وبلاگ دیونیسوس اسباب تفریح خاطر شد: همه با این جمله نیچه آشنا هستند: «خدا مرده است…امضاء نیچه» …می گویند روزی که

یکی دو روزی است داریوش آشوری در لندن است. امشب در کتابخانه مطالعات ایرانی به دعوت مدیر آن دکتر آجودانی در باب زبان و مدرنیت سخن گفت. جماعتی از مشتاقان و فرهیختگان ایرانی جمع بودند. عمده بحث اش به صناعت واژه سازی یا مهندسی زبان علم گذشت و اینکه اروپاییان چگونه فضای باز و آزادی ایجاد کرده اند که در آن

منطق الطیر جدید: نوشتن فراموش کردن است. اگر نمی نوشتیم دیوانه می شدیم. پس می نویسم حلف الفضول. می نویسم نیاز به حمایت دیدن. غریزه حمایت کردن. عمیق ترین حس. پشتوانه بی پشتوانان بودن. علی. دلتنگی. دوست. و اینکه اگر خدا نبود حس اینهمه کوته بینی و خودبینی باید انسان را می کشت. خوبی خدا این است که امید به

رابطه اندیشه بهداشتی با نوار بهداشتی: در کشور ما از دموکراسی زیاد دم زده می‌شود، اما آیا شما تا به حال دموکرات هم دیده‌اید؟ من کمتر کسی را سراغ دارم که دموکرات باشد، به ویژه وقتی این گونه سخنان (جلوگیری از اندیشه های غیربهداشتی) را از زبان برخی روشنفکران‌مان می‌شنوم. اما این تعبیر «بهداشتی» برای من یادآور یک لطیفه‌ی مردانه

دنیای ایده آل ناصری: این کروپ پادشاهی است خوش گذران. مسئولیت هیچ ندارد. جوان است. سنش سی و دو سال است. زن هم دارد اما زنش اینجا نیست. رفته است به ساکس. با این دولت و مکنت و فراهمی اسباب و عمارت و همه چیز، اگر زنش هم خوشگل باشد دیگر نعمت بر این مرد تمام است. – از سفرنامه به

دست های سنگی: در محفل کوچکی دوستان با ویدیوی آموزش رقص خردادیان می رقصند. نشاط در رگ همه دویده است. در رگ من هم. اما من نمی رقصم. می گویم برای رقصیدن باید محفلی چنین باشد و یاری چنان؛ محفل به اوج رسیده باشد و من هم چنان سرخوش و موسیقی آنچنان همه سلول هایم را پر کرده باشد که بیخودانه به

از احمد طالبی نژاد در باره سربازهای جمعه: مضمون کهنه فیلم که مثل همیشه چیزی جز حدیث تکراری رفاقت های مردانه نیست نمی تواند نسل سردر گم امروز ایران را که هویتی پر تناقض دارد، اقناع کند. و از همو در باره مهمان مامان: آنچه مهمان مامان را به فیلمی شیرین و تاثیرگذار تبدیل کرده بیان یک حس اجتماعی و

یکی از دوستان تاجیک می گفت در فروشگاهی از یک خانم ایرانی که پسر کوچکش فارسی حرف می زد به انگلیسی پرسیدم کجایی هستید؟ گفت ترک. می گفت چرا شما ایرانی ها شرم می کنید که بگویید ایرانی هستم. گفتم راستش خود من هم چند بار پیش آمده که بیگانه ای در اتوبوس یا مکانهای عمومی از من پرسیده کجایی

مقاله بسیار خوبی در وبلاگ الپر خواندم از طریق لینک داریوش به آن. در باره بحث نامزدی میر حسین موسوی. برایش نوشتم: دوست عزیز، من کمتر مطلبی در وبلاگ های فارسی و از نسل سومی ها خوانده ام که اینقدر محکم و تحلیلی و همه جانبه باشد. قلم تحلیلی سرکار واقعا عالی است مهم نیست که آدم موافق باشد یا

 گردم ز خمار نرگس ات مستمستانه کشم به سنبل ات دستبر هم شکنم شکنج گیسوتتا گوش کشم کمان ابروتبر نار برت شکست گیرمسیب زنخ ات به دست گیرم رقم رضا عباسی سنه ۱۳۰۹ مشق آیدین؛ از ساحه اینترنتی استاد آیدین آغداشلو

به اصرار پسرم به دیدن اسپایدرمن ۲ ( مرد عنکبوتی) می رویم. می داند که از این دست فیلم ها خوشم نمی آید. قدیم تر سر فیلم بت من هم خوابم بوده بود. ولی برای خود او هم خسته کننده بود و فکر کنم فیلم تمام نشده آمدیم بیرون. اما این یکی فرق می کند. او دفعه دوم است که فیلم

مقاله های روزنامه ها را انتخاب می کنم و با خود اینطرف و آنطرف می برم تا از وقت های به اجبار داخل قطار و اتوبوس گذراندن استفاده ای ببرم. امروز مقاله روز شنبه دیوید هرست David Hirst را در گاردین خواندم با عنوان: “تقصیرها را گردن عرفات نیندازید”. بخش آخر آن به ذهنم ماند که پایین تر می آورم. اشاراتی از این دست کمتر در

گزینه ها از آخرین مصاحبه سعید حجاریان با وقایع اتفاقیه: یک: ببینید ما چند راه پیش رو داریم: ۱- اصلاحات مرد زنده باد انقلاب؛ ۲- اصلاحات مرد زنده باد انفعال؛ ۳- اصلاحات مرد زنده باد اصلاحات (از نوع دیگر)؛ ۳- اصلاحات مرد زنده باد اصقلاب؛ ۴- اصلاحات مرد زنده باد استسلام (طلب تسلیم شدن)؛ ۵- اصلاحات مرد زنده باد دست

چهار عکس دیگر از این مجموعه کم نظیر  را در این صفحه ایسنا پیدا می کنید.

واقعیت این است که دیگر مدت هاست چیزی به نام « جریان غالب» در اینجا وجود ندارد. درهیچ زمینه ای. شاید دلیلش اینست که آنقدر تولیدات متنوع هنری و ادبی و فکری در اینجا هست که فرصت نمی دهد چیزی غلبه کند. زمانه هم زمانه ی دیگریست البته. شاید بشود گفت سارتر و میراث او در دهه ی پنجاه یعنی

مجله ماهانه و معتبر پراسپکت Prospect که از معدود مجلات روشنفکرانه بریتانیا در حوزه مسائل عمومی است در شماره جولای که مجله صد ماهه شده به ابتکار جالبی دست زده و از میان یک لیست ابتدایی بیش از ۴۰۰ نفره به انتخاب ۱۰۰ روشنفکر برتر در این امپراتوری سابقا کبیر پرداخته است. چند نکته عبرت آموز در این فهرست ابتکاری هست. نخست معیار

هر بار که رمان ناتنی مهدی ( خلجی، نشر گردون، برلین، بهار ۱۳۸۳) را دست گرفته ام و صفحاتی از آن را خوانده ام با خود گفته ام بیایم و اینجا بنویسم: رمان نویس دیگری متولد شده است. اما ننوشته ام. مثل اینکه بخواهم شیرینی این خواندنی دلچسب را چند روز دیگری هم که شده فقط پیش خود نگاه دارم.

ورق زدن جمهوریت شوق های قدیمی را در من زنده کرد. دیدم که چقدر هوشمندانه بین خود و مشی سیاسی روزنامه های دیگر فاصله گذاری کرده است. شاید اصلاح طلبان تند رفتند. شاید عجله داشتند. از زمان پهلوی ها ما همیشه عجله داشته ایم. ما منورالفکرها و آزادیخواهان و نوگرایان. حالا خواسته یا ناخواسته مجبور به کندروی و آهستگی پیشه

ما زنان خود را بتدریج کشف می کنیم. دو شماره اخیر بخارا از این بابت برای من تازگی داشت. من نخست شماره ۳۵  را دریافت کردم و در آن مقاله بسیار جالبی از پریسا دمندان خواندم که بعد تازه ای از خلاقیت های زنان ایرانی را در بر داشت. پریسا که گویا از عکاسان پرکار و شناخته در مطبوعات ایران

عباس حالا یک کتابفروشی دارد. بعد از یک عمر دویدن. خیلی ها خیلی وقت است کتابفروشی دارند. شکایتی هم ندارند. آنها کتابفروشی را یک شغل می دانند اهل بازارند. کتاب هم چاپ می کنند و سود هم دارند. عباس به هر دری زده سودی نکرده است. بعضی ها فقط قرض هاشان زیاد می شود و شکست پشت شکست. وقتی هم

پیاده روها تنهایندتاکسی‌ها می‌روند ته دنیابا صدای مهیبی در ‌هیچی سقوط می‌‌کنند کسی از اینکه درخت‌ها بیهوده روی یک پا ایستاده‌اندنه خنده اش می‌گیردنه تعجب می‌کند کافه‌ها روزنامه قدیمی بالا می‌آورندو رهگذران ناشناس سرگیجه دارند آسمان برای زمینزمین برای آسمانشانه بالا می اندازد کسی رفتنت را به عهده نمی‌گیردمواظب خودت باشاین هم بین خودمان باشدسری که درد می کند رادستمال

سیاستمدارها آدم های عجیبی هستند بخصوص از این جهت که می توانند حقایق را وارونه جلوه دهند. آدم فکر می کند این ویژگی سیاستمدارهای ماست مثلا و غربی ها از این غلط ها نمی کنند اما ظاهرا یا آمریکایی ها مثل ما هستند یا چون با ما سروکار پیدا کرده اند به شیوه سیاستمداران ما حرف می زنند. لابد شنیده

کافه نادری ما کجاست سوالی از سر دلتنگی بود. دلتنگی از پراکندگی. من نمی دانم که روشنفکران ما در کافه نادری هایی که داشتند “طعم خیانت را چاشنی تمام چای هایشان می کردند” و یا دور یک میز نشستن آنها نتیجه اش ” صدور حکم نابودی عقاید” دیگران بوده است. رمان رضا قیصریه را هم نخوانده ام صحبت من در باره

داشتم از هات میل نا امید می شدم که یاهو و گوگل خدمات مجانی خودشان را ۱۰۰ و ۱۰۰۰ مگابایت کرده اند و هات میل حتی برای مشترکانی مثل من که اشتراک سالانه پرداخت می کنند هنوز از همان ظرفیت ماقبل انقلاب گوگلی را اعمال می کند. امروز که این ای میل به دستم رسید دیدم در بازار رقابت اینترنتی قواعد

«بحران باب روز بود: بحران خانواده، بحران عشق، بحران روابط مشترک، حتى اظهار عشق هم مى توانست یک عمل ابلهانه بورژوایى باشد و باعث اختناق جنسى بشود. اما مهم تر از همه بحران ایدئولوژیکى بود یا به قول آلبا دنیا نباید دیگر آن طورى بگردد که تا به حال گردیده است. و این موضوعى بود که آلبا پیرانى و فرزاد

خریدن یک تقویم/دفتر یادداشت مبتکرانه باعث می شود یکی دو روزی فکرم مشغول شود. همه ما عادت داریم که تقویم ها از اول سال شروع شوند و به پایان سال ختم. همیشه هم دیده ایم تقویم هایی را که در ماه سوم و چهارم سال روی دست فروشنده ها باد کرده و فروش نرفته اند. حراج هم که می شوند

در آسیای میانه جشن یک امر عادی است. هر چیزی که فکر کنید با نوعی جشن همراه است از تمام کردن الفبا در مدرسه تا انتشار کتاب یک شاعر و نویسنده. از زادروزگان این و آن شخصیت فرهنگی تا چهل سالگی و شصت سالگی همسایه. هر روز بهانه ای برای جشن پیدا می کنند و دور هم جمع می شوند تا شادی کنند.