در هتل مجبورم با یک دستگاه قهوه درست کنی که هیچ وقت جوش نمی آید بسازم. حوصله اش را ندارم. چایی میل شده ام. ولی گویا اینجا در بوستون کسی جز قهوه نمی شناسد. وقتی در فاصله یک فراغت دو سه ساعته از کنفرانس، خیابان ماس او ( به شیوه آمریکایی یعنی ماساچوست اونیو!) را به سمت هاروارد قدم می زنم چشمم به یک تی هاوس تر و تمیز می افتد. یک دختر زیبای نمی دانم کجایی که چشم های سیاه شیرازی وشی دارد سخت گیرا و چهره ای گندمگون و موهای لخت مشکی و یک دختر خوش مشرب و

وقتی می گوید :”فارسی”، فکر می کنم دیگر باید بنویسم. از اول این سفر دراز وسوسه نوشتن داشته ام. هواپیما با ضرب بادهای فراز اقیانوس اطلس مثل اتوبوسی در جاده کوهستانی دوشنبه به عینی تکان می خورد. خط هوایی آمریکن هیچ از رفاه مسافران کم نگذاشته است. وقتی به کشوری می روی با خطوط هوایی همان کشور پرواز کن تا آن کشور را از پیش بشناسی. هواپیما آرام می گیرد. از پنجره نگاهی به پایین می اندازم. اقیانوسی از ابر. مثل اینکه کشتزارهای تاجیکستان را با پنبه حلاجی شده فرش کرده باشند. پرواز با آمریکن مطبوع است. نگاهی به مسافران

هوش چیست؟ من همیشه از خود پرسیده ام چیست که آدمها را به ورطه خطا می افکند و از تشخیص درست از نادرست باز می دارد آیا هوش است؟ چرا یکی کند است و دیگری تند؟ و آیا می توان کندرو ها را به تندتر رفتن ترغیب کرد و در واقع به آنها چگونه تند رفتن را آموخت؟ آیا هوش قدرت یادگیری است؟ و آیا هر چیزی را به هرکسی می توان یاد داد؟ هستند آدمهایی که بعضی چیزها را یاد نمی گیرند و هستند البته کسانی و گروههایی که گویی هیچ چیز یاد نمی گیرند. قدرت تشخیص مهم است.

زاده ۲۸ بهمن ماه ۱۳۳۹ مشهد زیسته در محله ضد، تپل (ته پل؟) محله، شاهرضا نو یا چهارراه زرینه، عیدگاه – مشهدایرانشهر، کریمخان، هاشمی و دامپزشکی – تهرانکوی دانشگاه، قرایان – سنندج درس خوانده در دبستان: مدسه صابری وابسته به جامعه اسلامی در یکی از پس کوچه های تپل محلهراهنمایی: نامش الان یادم نیست ولی پشت دبیرستان ملکی و همسایه مدرسه بازرگانی بود در همان شاهرضانودبیرستان: دانش و هنر اول در خیابان جم و بعد در پنچ راه سنایی یا سناباددانشگاه: تربیت معلم تهران، ۱۳۵۸علامه طباطبایی ۱۳۶۳فردوسی مشهد، ۱۳۶۸ کارها: معلم نهضت سواد آموزی،  روستای جغری مشهد ۱۳۵۹معلم دبیرستان شهید

یک اناری در دامن تو سیبی در دست من رگهای آبی ام سرود می خوانند دو رودخانه بی صداست درخت به تصویر خود می نگرد آرام قایقی چون تبسم پیش می آید ماهیان سرود می خوانند سه جهان شکفته است. از دستهایم سه رود جاری است خورشید می خوابد ماه از برکه می نوشد. در دستانت غرق می شوم. آبان ۶۹

شطح عشق و طره رویاهای گسیخته تب خاک دوست داشتنی نیست ستاره ها را از آسمانم جاروب می کنم الماس شکسته تن شان دستانم را می برد. عین خوش، ۱۳۶۷

حرف آخرم را اول بزنم که من فکر می کنم هنوز هم تنانه ترین شعر ادب معاصر از آن فروغ است. مهدی در آخرین مطلب کتابچه در بحثی که از زاویه ای که او به ماجرا می نگرد درست است و تازگی دارد به تحلیل و تجلیل شعری پرداخته که نمونه ای درجه سه ( یا درجه یکی بی خون و کم مایه) از رده شعر تنانه است – با قرض اصطلاح از خود او و منابعش. درست است که ما این سالها زیاد از حد تحت قید و بند های ظاهرا اخلاقی بوده ایم و گفتن از عشق حتی

بر فرشی از خون و جسد گسترده سفره شن و تشنگی سلام آقای سروانتس! و اینهمه مجنون کشته لیلایشان باران بود از جشن خون شغالها و باد نصیبی بردند تمام. مگس ها شیرینی جان تو را مکیدند و رقصیدند و جفتگیری کردند قلب تو خون نداشت ای شادمانی وقتی که من سوختم سلام آقای سروانتس! نک مرا به خود بخوان ای تن سپید تب خاک دوست داشتنی نیست ذهنم پر از ستاره است هر ستاره از آن یک نفر ستاره های خاموش. شب بر کدام پهلو خفته بود که همچون مرگ باد کرد و بویناک شد و اینهمه چشم بر

برای من لنی ریفنشتال Leni Riefenstahl مظهر زنی اعجوبه بود. کاری ندارم که اینجا هر وقت از او یاد می کنند به یادها می آورند که او برای هیتلر فیلم ساخته است. و فراموش می کنند که اندیشه ای در آن دوران وجود داشت که در هیتلر نوعی از بیان خود را یافت و نه ریفنشتال که هزاران روشنفکر و نخبه جامعه آلمانی در تحقق آن می کوشیدند و با صدها هزار تن از مردم ژرمن و غیر ژرمن حمایت می شدند. آنچه در فیلم های ریفنشتال می بینم خلق حماسه ای از کار و ستایش تن و نیرومندی است.

دوستانم نگران شده اند که بر من چه رفته است. هیچ. شقشقه هدرت. گاهی جز آنکه بنویسی چاره ای نیست. وقتی نوشتی فارغ شده ای. حال آرامم. می خواهم آرام هم بمانم. گفتم که. من نا امید نیستم که همان دم که تیغ بر گردن اسماعیل گذاشته اند که قانون است و حکم لایتغیر، بدائی حاصل می شود و با قربانی کردن گوسفندی قربانی کردن اسماعیل منسوخ می شود. امروز به فکر دوستی بودم که روی آب های اقیانوس هند چهار هفته ای است که دریا می نوردد و فیلم می گیرد. شرایط از دور زیباست ولی در آن قایق

دست و دلم به نوشتن نمی رود. اگر ننوشته ام از این است. ذهنم پر است از حرف و سخن اما جایی مشغول است یا آزرده است. وبلاگ های مورد علاقه ام را بار دیگر مرور می کنم. هر کسی به شیوه ای فعال است. از شکراللهی در وبلاگ عالی خوابگرد با مطالب خوب و لینکدانی پر و پیمان تا رفیق نادیده تازه مصطفی قوانلو قاجار که تازه همین چند روزه وبلاگی راه انداخته که در آن به خبر نویسی و سبک شناسی آن پرداخته. سعید مستغاثی، بهروز تورانی، پیام فضلی نژاد سینمایی نویس های خوب و با سلیقه که

چند شب پیش خواب عجیبی دیدم. فکر کردم اتفاقی می افتد. وقتی دیروز خبر انفجار نجف را شنیدم و آن قتل عام به شیوه قرن بیست و یکم را شوکه شدم. کشته شدن باقر حکیم مرا سخت به فکر فرو برد. کسانی که او را کشته می خواستند باکی نداشته اند که همراه او دهها نفر دیگر هم به قتل آیند. روزگاری نجف و مکانهای مقدس بشری حرمت داشتند حتی نزد جانیان و آدمخواران. نجف که سهل است حتی یک مسجد کوچک دور افتاده هم حرمت داشت. حرمتی که کسی آن را زیر پا نمی گذاشت. حالا در روز روشن

رسیدن به شهرت آسان است. اما به دست آوردن اعتبار، نه. برای رسیدن به شهرت همه جور راهی هست، اما برای رسیدن به اعتبار فقط یک راه: کار، کار، کار. آنکس که در پی شهرت است به فردا اعتقادی ندارد، حتا اگر آدمی باشد عمیقاً مذهبی. و آنکس که در پی اعتبار است، اعتقاد دارد به روز داوری ، حتا اگر آدمی باشد عمیقاًًً لامذهب. – رضا قاسمی، الواح شیشه ای

دلم می گیرد که یکباره این پل ارتباطی قطع می شود سه چهار روزی گم و گور می شود و وقتی هم که بر می گردد نوشته هایت را بلعیده است. حالا نزدیک به ۱۵ نفر در این حلقه می نویسند. همه آنها صفحاتی و نوشته هایی را از دست داده اند. بعضی از آنها قابل جبران نیست. شعر یا داستان یا یادداشتی بوده که از آن کپی نداشته اند. فقط می شود حیف خورد. مثل زندگی وقتی تمام می شود. گاهی فکر می کنم از این حلقه بیرون بروم و جایی برای خودم دست و پا کنم. ولی فقط

بالاخره فیلم مستندی که از یک سال پیش درگیر تولید آن بودم به پایان رسید. چرخ و فلک اولین تجربه من در کار مستندسازی بود و شاید اگر موسیقی دولتمند خال نبود و مهری که تاجیکستان و تاجیکان در دل من دارند این فیلم هرگز ساخته نمی شد. این فیلم سرمایه بزرگ تاجیکان و بل فارسی زبانان را موضوع کار خود دارد که رقص و موسیقی باشد. در هیچ بخش دیگری از سرزمین های فارسی زبان رقص و موسیقی چنین دلیرانه و با اصالت با حیات اجتماعی مردم آمیخته نیست. تاجیکان یک تنه این میراث قرون را برای همه ما

در مطلبی که من در باره زبان نوشتم چند نوع استدلال مطرح بود که پایه همه آنها این است که نمی توان آموختن زبان را تنها با خواست و پشتکار فرد آموزنده تحلیل کرد و چون نقص زبانی در کسی یافت شد او را به عدم پشتکار و عدم تمایل متهم ساخت. اما عجب آن است که دوستان من باز از همان راه قدیمی رفته اند و داریوش نوشته است که گویا من ماجرا را پیچانده ام تا ناتوانی خود و دیگران را توجیه کنم ( نگاه کنید به نظرها پای مطلب پیشین). من بار دیگر توجه دوستان را به

این روزها مرتب به غول زبان فکر می کردم و بهانه اش هم اشاره داریوش بود به کدیور و مساله زبان انگلیسی تحت عنوان تهیدستی فقیهان. می خواستم چیزی بنویسم. اما گرفتار کرم اینترنتی شدم. تا از شر این کرم خلاص نشدم به کار غول نتوانستم رسیدگی کنم. حالا هم مطمئن نیستم در همان حالی هستم که روزهای گذشته بودم چون آن تب و تاب نوشتن ابن الوقت است. از تب افتادی نوشته سرد جلوه می کند. ولی اشارتی می آورم تا بعد و فرصتی دیگر که شاید همین فردا باشد و شاید تا کی ها هم دیگر فرا نرسد…رام

مسعود بهنود را دیدم. می پرسید که در باره بستن بخش نظرات وبلاگش چه فکر می کنم. بخش نظرات وبلاگ او همیشه از دیدگاههای مخالف و موافق پر بود. حالا آن را بسته است. می گفت که به اکراه این گزینه را انتخاب کرده است. از تعدد کسانی که در چهار خطی که می نویسند چهل تا ناسزا به این و آن و زمین و زمان نثار می کنند. شیوا راه دیگری انتخاب کرده و آن فیلتر کردن نظرها ست. می گوید برنامه ای نوشته که روی کلمات معینی حساس است و پیام حاوی آن را به محض وصول پاک

شقاق اجتماعی ما تا آنجا عمیق شده که دیگر حتی تحمل دکتر سروش را هم نداریم. شاید هم من اشتباه می کنم و دوستانی که بر سروش می تازند همیشه در همین موضع بوده اند. ولی ظاهرا نتیجه یکی است. ما دیگر تحمل او را هم نداریم و این را به صد زبان از استدلالی تا پرخاشجویانه بیان می کنیم. من نمی توانم تاسف خود را پنهان کنم.دوستان من چنان از سابقه حرف می زنند که انگار خود هیچگاه زهر پرونده سازی و به رخ کشیدن سابقه شان را در گزینش ها و ملاقات امنیتی ها و گوش کشی ناصحان

سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح .سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح ..سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح …سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح ….سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح …..سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح ……سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح …….سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح ……..سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح ………سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح ……….سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح ………..سبوح قدوس ربی و رب الملائکه و الروح …………سبوح قدوس ربی و

حسین درخشان که بر همه وبلاگیون ایرانی هم فضل تقدم دارد و هم به گردنشان کلی حق نکاتی در باره حلقه ملکوت آورده است که من لازم می بینم ایضاحی در باره یکی دو نکته او بیاورم. او می نویسد معلوم نیست چه کسی پشت این وبلاگ ها ست. به نظرم این سخن توهین آمیزی است. اولا نام قلمی داشتن یا مستعار به حلقه ملکوت منحصر نیست و می توان صدها وبلاگ را برشمرد که نویسندگانشان ترجیح می دهند از نام اصلی خود استفاده نکنند و هر کدام برای خود دلیل یا دلایلی دارند و تعیین درست و نادرستش هم

چشم های درخشان، رنگ هایی زنده اما بدنهایی کج و معوج. این اولین دریافت بیننده کارهای پانته آ کریمی نقاش ایرانی مقیم بریتانیا ست که نمونه هایی از تابلوهای عریان اش در سایت ایرانیان انتشار یافته است. کارهای او آگاه یا ناآگاه بدنهایی را تصویر کرده است که خود را پنهان می کنند. آنچه که دشواری بیان ما را از بدن واگو می کند. بدنهایی که آنقدر تمایل به پنهان شدن دارند که گاه در خطوط دیگر اشیاء اتاق گم شده اند. بدنهایی که حالتهاشان به جای آنکه شادی عریانی را بازتاب دهد انعکاس اندوه حجابهای ماست. بدنهایی که زوال

بهروز تورانی شکل و شمایل تازه ای داده به فانوس خیال و بحث جالبی مطرح کرده در باب ارزش های غیر سینمایی گنج قارون و چند فیلم دیگر که در واقع نگاهی جامعه شناختی به سینمای ماست. سینما به اضافه موسیقی و منظورم ترانه هاست از راههای شناخت دست اول جامعه است که از آن کمتر بحث شده. حال اگر از سینما تا اندازه ای بحث شده باشد از ارزش ترانه ها در این باب گویا اصلا بحثی نشده است. بهروز از ترانه های ایرج یادی آورده است که از خواننده های پر طرفدار ایران بود و شاید هنوز هم

امشب به امر قدسی فکر می کردم. فکر می کردم امشب چیزی در این باره خواهم نوشت. در باره تقدس و متن. ویدیوی مصاحبه جهانبگلو با بیژن جلالی را هم می دیدم. در باره خدا که صحبت کرد گوش هایم تیز شد. گفت که تا ۵۵ سالگی اندیشه در باب خدا از محورهای ذهن و فکر او بوده است. و گفت که او به اولوهیتی در جهان قائل است. فکر کردم من هم تا ۵۵ سالگی هنوز با این اندیشه بالا و پایین خواهم شد؟ و فکر کردم که بیژن جلالی چه صداقتی داشت در طرح این موضوع. روشنفکران طوری

ما ایرانیان، افغانان و تاجیکان یک زبان داریم اما زبانهای ما در حیطه سیاسی خود هر یک جداگانه رشد کرده و می کند. از این است که میان این حیطه های زبانی فرق های فارق افتاده است. هر یک از این زبانها امکاناتی از فارسی را رشد داده که دیگری به آن نرسیده یا آن را دور زده یا تاریخی کرده است. زبان زنده فارسی همه این امکانات است و نه فقط آنچه که ما در ایران می شناسیم. در زبان افغانان و تاجیکان ظرافت ها و شیرینی ها هست و کژی ها و کاستی ها که از دانستن و

به داریوش ملکوتی که تازگی ها به مقام سلطانی بسنده کرده و ملک بر ملکوت برگزیده گفته بودم که فکری باید کرد از برای یک سبد روزانه لینک که اگر آدم مطلب جالب و تازه ای می بیند آنرا از طریق لینک دادن معرفی کند به دیگران. کار خوبی که خوابگرد و آدم و حوا و هودر هم می کنند. هنوز در میان گرفتاریها به آن نرسیده. اما حال که لینک مطلب بهنود را گذاشتم خوب است به دو مطلب دیگر هم اشاره کنم. یکی شمار بیشمار ستارگان که در بی بی سی آمده بود و خیلی خواندنی و خیال

مسعود بهنود مطلبی نوشته است در نقد نامه دکتر سروش به خاتمی: با اجازه با دکتر سروش که به نظرم خیلی خواندنی است هم خود نوشته بهنود و هم نظرات خوانندگانش که روی همرفته جانب سخن بهنود را گرفته اند و در عین حال هر کدام حرف تازه ای به این نقدها که بر خاتمی می شود افزوده اند.

قرن بیستم قرن همگانی شدن بود برای ما. همه چیز از میل به همگانی شدن شروع شد. اول تب آموزش بود که فراگیر شد. در انتهای قرن ما همچنان مردمی بودیم مشتاق آموختن. اگر کم آموختیم و بقاعده نیاموختیم و آموزش ما راه به تحولی که می خواستیم نبرد در عوض بسیار چیزها را تغییر داد. آموزش که همگانی شد تغییر عظیم بافت اجتماعی آغاز شد. طبقه نخبگان و اشراف و خصلت نخبه گرایی بتدریج زوال یافت. ناگزیر بود اما با آن بسیار چیزهای خوب هم زوال یافت. در انتهای قرن ما هنوز قلبا نخبه گرا بودیم اما همه کارهای

گزارش هیات ویژه در باره زهرا (زیبا) کاظمی خیلی خواندنی است از این جهت که چقدر سر در گم است و چرا نتیجه نمی گیرد و باز پرونده را به همان قوه قضا برمی گرداند که همه می دانند قاضی مستقل ادعایی این گزارش در آن نیست. باشد هم دراین پرونده نخواهد بود و راه نخواهد داشت که حیثیت جمهوری اسلامی پیوند خورده به این مرگ و هیچ قاضی ولو مستقلی نمی تواند آن را نادیده بگیرد و نمی گذارند بگیرد حکم مصلحتی خواهد داد مثل گزارش همین وزیران. اما در بین همه چیزهای معمول که در این گزارش هست

یک شب برفی بود که به برلین رسیدیم. راننده که ما را می برد گیج بود. یا مست شاید. یا عاشق و حواس پرت. ممکن که با عیالش حرفش شده بود. آلمانی ها منضبط اند این نبود. اصلا برلین بعد از قضیه دیوار به هم ریخته است. اخلاق روسی عهد قدیم با آداب غربی درآمیخته معجونی غریب ساخته است. برلین هنوز خلق و خوی روسی دارد. اما شهری است یگانه که آن فیلم وندرس در باره اش هیچ اغراق نیست. برلین … … کجای برلین بودیم نمی دانم اما راننده گفت همین است. گفتم رسیدیم خانه معروفی. اما نرسیده بودیم.