نیویورک تایمز – برای نمایش کامل این گزارش چندرسانه ای کلیک کنید. این را هم بگویم که من بیشتر از محتوای گزارش از شیوه ساختن و انتقال پیام در آن لذت بردم. دلیل آمدنش در اینجا هم همین است. وگرنه حرف تازه ای درش نیست. وقتی می دیدم فکر کردم: چه ساده می شود گزارش تهیه کرد و چه سخت است راههای ساده را یافتن! به هر حال یک گزارش حرفه ای تمام عیار است با ایده/کارگردانی خوب.
جامعه شناسی سیاسی فساد: خیلى بعید است که یک مقام عالى رتبه جمهورى اسلامى نداى «زنده باد فساد!» سر دهد. اما این اسم کتاب تازه على ربیعى مشاور سیدمحمد خاتمى رئیس جمهور و از مسئولان دبیرخانه شوراى عالى امنیت ملى است. على ربیعى که سال هاى زیادى از عمر سیاسى-حرفه اى خود را با دغدغه هاى امنیتى گذرانده است در حاشیه وظایف کارى اش دریافته که باید ریشه بحران هاى امنیتى را نه فقط در حکومت یا اپوزیسیون که در جامعه جست وجو کرد. پس از کتاب قبلى او که به بررسى شکاف هاى نسلى جامعه ایران در واقعه دوم خرداد مى پرداخت اکنون على ربیعى به جامعه شناسى سیاسى فساد در دولت هاى جهان
هوا سرد بود و بارانی. از روی هر کدام از پل های تمس که رد شوی سردتر هم می شود. اما آنها سردشان نبود. هزاران زن و مرد و کوچک و بزرگ. با آزادترین شعارهای سیاسی که بتوان در یک تظاهرات سیاسی تصور کرد. و از همه رنگ و نژاد و مذهب. و دامنه تقاضاها از عراق تا فلسطین. از بوش تا بلر. از جنگ عادی تا نبرد هسته ای. و یکصدا از اشغال عراق می گفتند. سرود می خواندند. شعار می دادند. می ایستادند. می نشستند. می دویدند. از همه جا آمده بودند. با بچه هاشان. با پلاکاردهاشان. با سر
وبلاگ و خود درمانی: در روانشناسى جدید، گفته مى شود که بازگو کردن درون براى روانپزشک بهترین وسیله براى کشف نارسایى ها و پیدا کردن راه براى زدودن کاستى هاى روانى است. اصولاً طرح «ناخودآگاه» به صورت آگاهانه است که مى تواند درمان ساز باشد. این درمان به قول ژاک لاکان مى تواند تنها از طریق «گفتمان» و «گفت وگو» به دست آید. وبلاگ را مى توان یکى از بهترین بستر هاى غیر سازماندهى شده گفتمان هاى پراکنده در جهان معاصر دانست که مى توانند به یک «درمان عمومى» تبدیل شوند. یکى از مشکلات عصر جدید نبود گوش هاى کافى براى شنیدن صدا هاى درونى انسان است. صداهایى که گاهى به گلوله اى تبدیل مى شوند که
ناچارم باز بگویم که اگر قصه همین است که روایت شده یا مثلا اگر ترجمه درست باشد و گزاره هایی از این قبیل، نظر من این است و آن. من به ترجمه بدیین ام. خاصه ترجمه متن های سیاسی. (در باره ترجمه های بد از متن ها و گفتارهای فلسفی و تئوریک و شعری و مانند آن هم همین بدبینی را دارم ولی فعلا از بحث من بیرون است.) و همچنین ترجمه متنی بیرون از ظرف زمانی خود (مثل همین مقاله:) حسین نوش آذر ترجمه ای از مقاله ای منتشر کرده که گویا پس از حملات ۱۱ سپتامبر، خانمی که امسال
رابطه آذر نفیسی و پل ولفوویتس: «پل ولفو ویتس» که به عنوان مشاور امنیتی دولت آمریکا از طراحان اصلیِ اشغال نظامیِ عراق به شمار می رود در زمرهء آشنایان خانم نفیسی است. او چند سال پیش در مقام رییس «دانشکدهء مطالعاتِ پیشرفتهء بین المللی» (SAIS) در دانشگاه جانز هاپکینز، خانم نفیسی را به عنوان استاد علوم سیاسی به استخدام خود در آورد. هفته نامهء «نیوریپابلیک» ، که حامیِ سیاست های اسراییل در خاورمیانه است، نیز توسط سردبیر بخش ادبی و فرهنگی خود، در مطرح کردن و موفقیت کتاب «بازخوانی لولیتا در تهران» نقش داشت. پس از آنکه این کتاب، برخلاف انتظار اولیهء
حراج زنانگی: گزارشی قدیمی است. در وبگردی هایم امروز یافتم. نه زبان ویراسته ای دارد نه خوب تایپ شده است. مهم نیست. اما این صریح ترین ( و تنها؟) گزارش مصور در باره بازارهای اجاره زنان در تایلند است به فارسی. و در وبسایتی داخلی: زنان. گزارش فریبا داودی مهاجر که برای کنفرانسی در باره زنان آنجا بوده است. نام گزارش را حراج زنانگی گذاشته اما فکر می کنم آنچه به واقعیت نزدیک تر است چیزی شبیه “کارگران سکس” است. کارگرانی که هر چه کار می کنند همچنان فقیر می مانند.
صفحه اول شرق روز سه شنبه را که ببینی فکر می کنی “مرگ فیلسوف پیچیده” شب پیش اتفاق افتاده است. من نتوانستم روزنامه را به صورت پی دی اف ببینم. می خواستم مطمئن شوم که واقعا این مطلب اصلی صفحه اول نسخه کاغذی است یا صرفا نشر اینترنتی. اگر این واقعا مطلب صفحه اول است به نظرم خطایی جدی است.نمی دانم حامد یوسفی می دانسته که برای صفحه اول می نویسد یا این تصمیم دیگران بوده که نوشته او در باره ژاک دریدا در اینجا قرار گیرد. هیچ چیزی در این نوشته نشان نمی دهد که برای صفحه اول یک روزنامه پر
Our debt to Derrida LeaderMonday October 11, 2004The Guardian Jacques Derrida, the French scholar who died on Friday, had a dramatic impact on the study of literature in the postwar period. His theory of deconstruction has influenced – consciously or unconsciously – a great deal of modern scholarship and seeped inexorably into other arenas and media, from George Bush’s election advertising to architectural criticism. Yet his theories remain controversial. For many, Derrida personified the worst type of “French fraud”, in the manner of Jean-François Lyotard and Michel Foucault, impenetrable theorists who spouted nonsense. Yet much criticism of Derrida’s work was
جهانشاه جاوید آدمی دوست داشتنی است. من او را جدی ترین و به اعتباری برجسته ترین روزنامه نگار ایرانی در وب می دانم. یک تنه کاری می کند که معمولا یک تیم انجام می دهد. به جدیت و پشتکار و سرسختی او در عین صمیمیت فوق العاده اش ایمان دارم و سخت احترام می گذارم. زنی هم دارد که مثل خودش شاد و صمیمی و زندگی خواه است و دانا. یک جفت عالی. این یادداشت را به مناسبت فرم جدید ایرانیان دات کام می نویسم. بزرگترین و فعال ترین مجله ایرانی در وب به انگلیسی ( و گاه فارسی!). این فرم
There’s no deconstruction without the memory of the tradition: I started with the tradition. If you’re not trained in the tradition, then deconstruction means nothing. It’s simply nothing. I think that if what is called “deconstruction” produces neglect of the classical authors, the canonical texts, and so on, we should fight it. . . . I’m in favor of the canon, but I won’t stop there. I think that students should read what are considered the great texts in our tradition. . . . Students could develop, let’s say, a deconstructive practice — but only to the extent that they
۱ کن بیگلی مهندس بریتانیایی تازه ترین قربانی بربریت جاری در عراق است. اگر در سایر موارد نمی شد با قاطعیت گفت اما سر بریدن این یکی کاملا آشکار بود که کار طرفداران یا اصلا مزدوران صدام حسین و حواشی اوست. آنها آزادی دو زنی را خواستار بودند که در زمان خود از مقامات ارشد دستگاه آدمخوار صدام به شمار می رفتند. اما عبرت آموز نیست که همین جانیان که مثل آب خوردن آدم می کشند -چون ظاهرا برای همین تربیت شده اند و غیر از این کاری نمی دانند- کار پلید خود را به نام اسلام و زیر پرچم
Deconstruction icon Derrida dies: Jacques Derrida, one of France’s most famous philosophers, has died at the age of 74, it has been announced. Derrida died in a Paris hospital on Friday night, news agency AFP reported. He suffered from pancreatic cancer. The Algerian-born philosopher is best known for his “deconstruction theory” – unpicking the way text is put together in order to reveal its hidden meanings. Fellow academics have charged that Derrida’s writings “deny distinction between reality and fiction”. Derrida is one of the most influential philosophers of the late 20th Century. (From: BBC Onlline)
گفتگوی ژیلا بنی‌یعقوب با لطیف پدرام کاندیدای ریاست جمهوری افغانستان با “لطیف پدرام” در آپارتمانش در کابل، پایتخت افغانستان مصاحبه کردم، دراتاقی با قفسه هایی پراز کتاب، از رمان و شعر گرفته تا فلسفه و علوم‌اجتماعی و بیشتر هم چاپ ایران. خودش می‌گوید “ایران وطن فرهنگی من است”. لطیف ۴۲ ساله هم در ایران درس خوانده و هم در پاریس. دکترای فلسفه اش را از سوربن گرفته است . پیش از این در افغانستان به عنوان شاعر و روزنامه نگار شهرت داشت و البته این روزها از او به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری، آن هم کاندیدایی که با صراحت و
Fun-Da-Mental: Nawaz’s notorious frankness comes from a freedom he discovered through punk music and its ability to subvert common perceptions. His beliefs stem from a careful study of Islam; a faith that has liberated him. “Islam for me was more punk than punk! I can’t understand why people say it is restrictive,” he comments. (From: OpenDemocracy)
There were no weapons of mass destruction in Iraq ۱,۶۲۵ UN and US inspectors spent two years searching 1,700 sites at a cost of more than $1bn. هیچ سلاح کشتار جمعی در عراق وجود نداشت۱۶۲۵ بازرس سازمان ملل متحد و ایالات متحده آمریکا به مدت دو سال ۱۷۰۰ سایت را با صرف هزینه ای معادل ۱ میلیارد دلار جستجو کردند.( صفحه اول گاردین، ۷ اکتبر)نتیجه نهایی: … …
انتخابات ریاست جمهوری یا پادشاهی: انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان پدیده تازه ای است. هنوز بسیاری از مردم این کشور، از رییس جمهور به نام “پادشاه” نام می برند، و انتقال قدرت برای آنها همچنان مفهوم “پادشاه گردشی” دارد.بعضی از مردم اطراف و روستاها، هنگامی که در برابر پوسترهای تبلیغاتی نامزدها می ایستند، اولین چیزی که به نظرشان می رسد این است که آیا این تصویر به یک پادشاه شباهت دارد یا خیر.آنچه برای مردم بیشتر جالب توجه است، نحوه تبلیغات نامزدها و پوسترهایی است که تاکنون همانند آنها را در شهرها و روستاهایشان ندیده اند. (نقل از: تبلیغات مدرن
تازگیها ما ایرانی ها یک ویژگی جدید به ویژگی های منحصر به فرد خود اضافه کرده ایم: وبلاگ نویسی! من وبلاگ را جدی می گیرم و بر خلاف داریوش آشوری فکر می کنم در دقیقه اکنون وبلاگ نویسی مهمترین کاری است که ما ایرانیها می کنیم. آنچه در اینجا می نویسم شرح همین نکته است.پیش از همه داستانکی می گویم که خود بسیار گویاست: روزی که وبلاگیون تصمیم گرفتند از “امروز” حمایت کنند قرار بود یکی از خبرنگاران انگلیسی زبان بی بی سی گزارشی در این باره بنویسد. او اندیشه حمایت از یک گروه یا ایده سیاسی از سوی گروهی از ایرانیان را
Hostages’ views: “Guerrilla warfare is legitimate, but I am against the kidnapping of civilians,” Simona Torretta, who speaks Arabic and was already based in Iraq before Saddam Hussain was ousted, told Italian daily Corriere della Sera. “You have to distinguish between terrorism and resistance – I said it before and I repeat it today,” she added. Ms Torretta went on to describe Iraqi Prime Minister Iyad Allawi’s administration as “a puppet government in the hands of the Americans”. (From: Italy split over hostages’ views, BBC Online, Photo: AP)
آسیای میانه با همه هنر ثروتمند خود، در غرب شناخته نیست. برنامه کولیسیوم لندن ( به مدخل پیشین: آواز همسایگان نگاه کنید) فرصتی استثنایی بود برای معرفی این خطه کم شناخته هنر جهان. بخش اول با آواز زیبای عالم قاسموف ( عکس ۳ در آواز همسایگان) آغاز شد که در صدر خود بند آغازین اذان را رو به ماه صحنه اجرا کرد تا خورشیدی جای آن را گرفت*. سپس بخش هایی از لیلی و مجنون فضولی را او و همسرودش بانویی از آذربایجان به زیبایی اجرا کردند که با تار و دایره همراه بود. قاسموف را بار اول در جشنواره ترانه
هنوز خمار امشب ام. دهها هنرمند از قرقیزستان و ازبکستان و آذربایجان و تاجیکستان و افغانستان به دعوت بنیاد آقاخان در کولیسیوم لندن برنامه اجرا کردند. چه آوازها چه رقص ها. حالیا نمی توانم چیزی بنویسم. بسیار دیر وقت هم هست. اما تفرج دوستان دیده و نادیده را چند تصویری اینجا می گذارم تا حدس بزنند بر ما چه رفت میان اینهمه غربت یکباره اینهمه آشنایی. تا بعد که چند کلمه بیشتر بنویسم: عکس ها از: مهدی جامی (نقل عکس ها بی اجازت کتبی ممکن نیست – لینک دادن آزاد)
مردمی که بودیم، نیمه شعبانی که دیگر نیست: سال هزار و سیصد و سی و نمی دانم چند است. تهران. خیابان گرگان. ایستگاه کاشیها روبروی کوچه افخمی.کنار صفحه فروشی “پت بون” جشن نیمه ی شعبان است. از ایستگاه مدرسه تا ایستگاه روشنایی اقلاً ده تا طاق نصرت زده اند. اما اینجا غوغاست. دو جوان صفحه فروش صبح تا نیمه شب صفحه های روز می گذارند. روی دیوارها پوشیده از قالی است. دور پایه های طاق نصرت شمشادپیچ است.هوا پر از بوی اسپند و گلپر است. و آسمان غروب پر از شعشعه های نور. هوا پر از صدای جبلی و آفت
تازه ترین نوشته جنجالی حسین شریعتمداری که نمایندگی از بالاترین مقام مملکتی و بالاترین مقام فقهی رسمی در روزنامه کیهان می کند از جنبه های مختلف شایان بررسی است. آشکارترین آن این است که چگونه می شود در ادای یک وظیفه دینی و ملی و شرعی –که آقای شریعتمداری مدعی آن است- نامهای بسیاری از روزنامه نگاران، فعالان سیاسی منتقد یا مخالف، و دست اندرکاران دولتی را بی پرده پوشی ردیف کرد و همه آنها را با بهتان عظیم جاسوسی و همدستی در یک شبکه خرابکاری از یک کنار متهم کرد و هیچ کس متعرض نشود که چنین کاری در
در چند سایت، خبری دیدم به نقل از سید علی صالحی که گفته است شمس مولانا زن بوده است. متن کامل آن را در ایران امروز سرانجام خواندم. از ایلنا نقل کرده است ولی در خود ایلنا آن را نیافتم. سایت خود صالحی هم باز نشد. بنابرین اصل را بر صحت می گذارم و فرض می کنم این حرفها را سید علی صالحی در گفتگویی با پوریا گلمحمدی برای ایلنا زده است. من به اینکه شمس مرد بوده بر اساس سنتی که تا امروز پذیرفته بوده است یا زن بر اساس فرضیه جدید کاری ندارم. اما در روش بحث ایرادهایی اساسی
۱ این تلویزیون ها هیچ پیشرفتی را در ذهنیت ایرانی نشان نمی دهد. بر خلاف تصور اولیه زندگی در خارج چیز زیادی را عوض نمی کند. نمونه اعلای آن هموطنان آمریکایی شده ما هستند که مثال کامل در جا زدن، نیاموختن از جامعه میزبان و فریز شدن فرهنگی در عصری هستند که وطن را ترک کرده اند. این طبعا آنها را به عتیقه تبدیل می کند. تماشای تلویزیونهای آنها تنها به کار باستانشناسی هویت طبقه متوسط ایرانی می آید. ۲ تلویزیون های ایرانی ملغمه عجیبی از عقب ماندگی زیباشناختی، ناتوانی در ایجاد ارتباط، نادانی در شیوه استفاده از رسانه های
سخت ترین کارها نقد آدمهای مشهور است. این کاری است که استاد آیدین آغداشلو بخوبی از پس آن برآمده است در نقدی که بر “۱۰ روی ده” کیارستمی نوشته است. نقد او از نقدهای کمیابی است که هم بی رحمانه است هم منصفانه و دانشورانه و هم حقیقت را برتر از دوستی می نشاند. نقد کیارستمی به قلم او نمونه خوبی از تولید یک متن مدرن است در صحنه جدالهای قلمی و فکری در داخل ایران. افسوس که لینک اینترنتی ندارد تا تمام آنرا لینک دهم (راستی چرا مجله فیلم آنلاین نیست و نمی شود؟ همه مجلات معتبر سینمایی نسخه