مهاجران دیگرند و مقیمان دیگر. مقیم در جهان خویش می زید یا گمان می کند که میزید اما مهاجر جهان خود را برداشته میگردد. بی گمان است که در جهان خود نیست. مهاجر مثل پل است یا آن که بر پل ایستاده است: میان دو جهان با هر دو و دور از هر دو. مقیم مثل درخت است که ریشه می دواند و به استواری خود می نازد مهاجر باد است از هر درخت نشان دارد و در هیچ زمینی ریشه ندارد.
مقیم اقامت خود را انتخاب نمی کند اما مهاجر به این انتخاب ناگزیر شده است.
زندگی مهاجر با مقیم هیچ مشابهتی ندارد مگر اشتراک در سرزمین واحد سرزمینی که از آن مقیم است.
ادای دین به دانشگاه علامه طباطبایی
توئیتر را که باز می کنم اولین خبر مرا میخکوب می کند. پژمان موسوی از کورش صفوی نوشته است. نمی توانم درباره صفوی از مرگ