هوشمندانه ترین انتخاب روز برای یک وبلاگ سیاسی: لبنان

تظاهرات مخالفان دولت در بیروت
بعد از نافرمانی مدنی اوکراینی ها که به انقلاب نارنجی معروف شد، نافرمانی مدنی لبنانی ها هم نتیجه داد و دولت مورد حمایت سوریه و رئیس جمهور امیل لحود را مجبور به استعفا کرد.

عمر کرامی نخست وزیر لبنان امروز پس از فشار فزاینده افکار عمومی پس از ترور رفیق حریری که به “آقای لبنان” مشهور بود با حضور در پارلمان این کشور استعفای دولت را اعلام کرد. امیل لحود، رئیس جمهوری لبنان این استعفا را پذیرفت.

۲۵ هزار لبنانی پس از شنیدن این خبر با حضور در نزدیکی پارلمان این کشور، پیروزی سیاسی خود را جشن گرفتند.

ولید جنبلاط رهبر حزب مخالف دولت پس از این پیروزی بزرگ در گفتگو با خبرنگاران گفت: “این پیروزی، پیروزی مردم بود.”

تظاهرکنندگان همچنین شعار میدادند: ” لحود، اینک نوبت توست!”

آنها که دولت کرامی و سوریه را مسئول ترور حریری می دانند، از سوریه هم خواستند ارتش خود را از لبنان خارج کند.

کانال های تلویزیونی مهم جهان از جمله بی بی سی، سی ان ان و یورو نیوز تصاویر تظاهرات مردمی لبنان را به طور زنده پخش می کردند.

اسکات مک کلان، سخنگوی کاخ سفید هم گفت: مردم لبنان اکنون می توانند دولت واقعی خود را برگزینند.
تحلیل: تغییر و تحولات خاورمیانه در ماه های اخیر بسیار هیجان انگیز پیش می رود، گویا دمکراسی در خاورمیانه سرنوشتی است که در انتظار همه مردم این منطقه است. برگزاری انتخابات اخیر عراق و انتخابات جایگزینی عرفات در فلسطین، اصلاح قانون انتخابات مصر از سوی حسنی مبارک، برگزاری اولین انتخابات در عربستان، یعنی انتخابات شوراها و…همه نشان می دهد که دمکراسی برای خاورمیانه در راه است.

از وبلاگ: عقاید یک احسان ؛ من با این موافقم که آنچه امروز در لبنان اتفاق افتاد بسیار سرنوشت ساز است اما تحلیل دیگری دارم که کمی تا قسمتی با تحلیل احسان فرق می کند (متن کامل حرفهای او را اینجا نیاورده ام). ولی خوب است که این بحث از جهات مختلف دنبال شود. به هر حال به نظر می رسد عصر انقلابهای مردمی ادامه دارد فقط شیوه های انقلاب و سرعت و حدت آن فرق کرده است. بماند تا بعد.
 

مطالب دیگر

استاد فلک دولتمند خال

به لایق شیرعلی خیلی علاقه داشت. در شعر مولوی غرق بود. به نازکی های زندگی مردم خود سخت آگاه بود. گرفتارش بود. میان جنگ و

افسانه هر ملیت یک دولت

صداهای قومیت‌گرایانه در ماه‌های اخیر بیشتر از همیشه شنیده می‌شود؛ صداهایی که رسانه‌ها و سیاست‌های معینی آن را بازتاب می‌دهند و طنین اغراق‌آمیزی به آن