مهدی خلجی همانطور که در این خداحافظی زیبا و رندانه نشان داده است نویسنده بزرگی است و زبان فارسی در دست اش رام رام است. من باور ندارم که کسی چون او نوشتن را ترک خواهد گفت. او بزودی بازخواهدگشت تا این بار از آن چیزهایی بگوید و بنویسد که مثل او هیچ کس نمی تواند گفت. برای بقیه چیزهای گفتنی که او تصور می کرد گفته نشده دیگران هستند. من از همه بیشتر با او به بحث پرداختم و از همه بیشتر شاید قدر او را می شناسم. او رفیقی بی نظیر است با ذهنی تیز و زبانی صریح. اما در آنچه کتابچه به آن شهره است راهی رفته است که امروز آن را بن بست می بیند. من بی گمانم که او به میان ما باز خواهد گشت. با حیاتی نو. به تصمیم او احترام می گذارم و در آن نه آزردگی یا کناره جویی که شناخت می بینم. و مشتاقانه منتظر بازگشت او می مانم. جهان ایرانی ما به کسانی چون او سخت نیازمند است.
در وب: علی اصغر سیدآبادی، در ستایش صدایی که خاموش شد، هنوز
داریوش محمد پور، اندر حدیث مدارا و دموکراسی، ملکوت
ادای دین به دانشگاه علامه طباطبایی
توئیتر را که باز می کنم اولین خبر مرا میخکوب می کند. پژمان موسوی از کورش صفوی نوشته است. نمی توانم درباره صفوی از مرگ
۱۴۰۲-۰۵-۲۰