تولیدش اخلاقی است، انتشارش غیراخلاقی و جرم بزرگ

سایت بازتاب در دو مطلب جداگانه به ماجرای انتشار فیلم ویدیویی از اتاق خواب بانویی پرداخته است که می گویند شباهتی به یک هنرپیشه سرشناس دارد. مطلب کوتاهش را اینجا نقل می کنم:

معاون دادستان تهران گفت: افرادی که اقدام به منتشر کردن تصاویر خصوصی مردم نمایند مطابق قانون مجازات به یک سال حبس محکوم خواهند شد.

محمود سالارکیا در گفت‌وگو با فارس افزود: خانواده‌ها باید در حفاظت از فیلم‌های خانوادگی خود مراقبتهای لازم را انجام دهند و چنانچه فیلم‌هایی در موبایل یا در سیستم‌های رایانه‌ای خود دارند در صورتی که این وسایل را به تعمیرگاه‌ها می‌سپارند حتما فیلم‌های خانوادگی خود را پاک کنند.

وی با بیان این‌که بعضی ازاین مراکز که عمدتا غیرمجاز هستند اقدام به انتشار تصاویر فیلم‌های خانوادگی مردم می‌کنند، گفت: بعضی از واحدهای صنفی مانند فیلم‌بردارهای مراسم عروسی و یا کسانی که به عنوان امین وارد مجلس می‌شوند و یا افراد دیگر چنانچه اقدام به انتشار تصاویر فیلم‌های خانوادگی مردم کنند مطابق فصل ۲۰ قانون مجازات اسلامی به ۳ ماه تا ۱ سال حبس و به ۵/۱ تا ۶ میلیون ریال جریمه نقدی محکوم می شوند.

وی در پاسخ به این سؤال که آیا این میزان حبس برای افرادی که با آبروی مردم بازی می‌کنند کم نیست، گفت: دادن حبس‌های سنگین و میزان بازدارندگی آن جزو مسائل حقوقی است ولی قانون فعلی این میزان مجازات را پیش بینی کرده است.

معاون دادستان تهران از مردم خواست تا با اجرای اصل پیشگیری از چنین اتفاقاتی در جامعه جلوگیری کنند و همواره قبل از سپردن گوشی‌های تلفن همراه و یا رایانه‌های خود به مراکز تعمیرگاهی حتما از نبودن هیچگونه سند و یا فیلم خصوصی در این وسایل مطمئن شوند.

پایان نقل از بازتاب. مطلب دوم را هم اینجا ببینید
——————-
*ما چه باید بکنیم؟ مساله ما چیست؟ به نظرم دو مساله را باید به بحث گذاشت: اولا نمی توان اینترنت داشت و قانون نداشت. مثل این که نمی توان خیابان و ماشین و رانندگی داشت و گذاشت هر کس هر جور می خواهد براند. بهتر است به جای نادیده گرفتن اینترنت – و یا توجه به آن تنها از زاویه امنیتی و سیاسی- قوانین رسانه ای آن را به طور همه جانبه به رسمیت بشناسیم و اجرا کنیم.

در عین حال اینکه برای هر جرمی هم به فکر اعدام باشیم احمقانه است. روشهای مجازاتی ما واقعا دمده شده و یا اسیر دگماهای آناکرونیک است.

دوم هم بحث اخلاقی ماجراست. نخست اینکه تولید چنین فیلم هایی حتما اخلاقی است (مثل عکس گرفتن است- مخالف اید؟ بحث می کنیم!) اما انتشار آن بدون تردید غیراخلاقی و مصداق جرم است: تجاوز به حریم خصوصی. تماشای آن هم عملی غیراخلاقی است بخصوص اگر جزئیات فیلم نقل مجالس ما شود! بامزه این است که بسیاری هم که فیلم را ندیده اند از حدس و گمان در باره آن و تایید حدس های دیگران هم خودداری نمی کنند!

 آخر هم اینکه وسوسه تماشای چنین فیلمهایی نشانه مهمی از آسیب شناسی جامعه ایرانی است برای دوستان پاتولوژیست اجتماعی.به قول یک کامنت نویس مطلب دوم: ملت ادعای تدین دارند و باز می گویند فیلم را دیده اند! غیرمتدینان که البته جای خود دارند. – سیبستان