کارهای شادی قدیریان عکاس باسلیقه و هوشمند ایرانی از مجموعه عکس هایی که عکاسان ایرانی به نمایشگاهی در پاریس می فرستادند حذف شده است. او در تمام این مجموعه از عکس هایش مثل همین که اینجاست یک شی خانگی یا آشپزخانگی را در فرمی مشابه استفاده کرده است. می گوید نمی داند چرا عکس هایش حذف شده است. می گوید:«این عکس ها آیینه خود من به عنوان یک زن ایرانی است. یک حس شخصی به خودم و همجنسان خودم. من یک زنم چه طور می توانم همجنسان خودم را به تمسخر و توهین بگیرم . من در این مجموعه از المان های روز برای نشان دادن حجاب استفاده کردم. اگر این توهین به زن است پس مسائل دیگری که در جامعه وجود دارد مثل نداشتن حق طلاق و عدم اجازه حضانت کودکان و هزار چیز دیگر توهین به شان زن ایرانی نیست؟»
در واقع شادی خانم با این توضیح نشان داده است که می داند دلیل حذف عکس هایش چیست: توهین به زن ایرانی. من هم فکر می کنم این شبهه قوی است که او به زن ایرانی توهین کرده است. اینهم که می گوید: این عکس ها آیینه خود من به عنوان زن ایرانی است به نظرم چندان صمیمانه نیست. چرا که این زن ها نمونه ای از زن های خانگی مایند و نه زن پرتکاپوی اجتماعی و مثلا عکاس مثل خود او. اگر هم ندادن اجازه حضانت و چه و چه توهین هست یا نیست این به ما اجازه نمی دهد که ما هم به توهین ها اضافه کنیم. من بهترین و خنثاترین عکس او را در بالا انتخاب کرده ام. ولی عکس های او خالی از گزندگی توهین نیست. این یکی را ببینید:
شادی خانم حتما زبان عکس را بهتر از من می داند بخصوص زبان این عکس ها را. در عین حال کار موزه هنرهای معاصر هم خلاف اخلاق حرفه ای است. اگر این موزه واقعا فقط یک واسطه بوده است نمی توان از آن پذیرفت که در فرستادن عکس ها مداخله کند:
قدیریان می گوید:« ما از طریق گالری راه ابریشم ( نه از طریق وزارت ارشاد و موزه هنرهای معاصر ) در نمایشگاه پاریس شرکت کردیم. برای ارسال مجموعه ها موزه هنرهای معاصر برای کمک به گالری راه ابریشم بسته بندی و ارسال آن را بر عهده گرفت.» به گفته وی ارسال این تعداد اثر هنری به خارج از کشور از عهده گالری خصوصی مانند راه ابریشم خارج است. قدیریان با بیان این نکته که عکاسان از طریق گالری مجموعه هایشان را در اختیار موزه گذاشتند، می افزاید: «پس از ارسال آثار من و سه نفر از عکاسان دیگر متوجه شدیم که موزه آثار ما را بازگردانده و آنها را حذف کرده است.»
این صورتی از صورتهای آشفتگی جامعه ماست. نه؟ عکاس از فرهنگ ملی مایه می گذارد تا احتمالا با تکیه بر کلیشه های رایج غربیان از تصور زن سنتی ایرانی به شهرتی در خارج از کشور دست یابد، و موزه خودسرانه در کاری که فقط واسطه است نقش داور را بر عهده می گیرد. هر کس بنا به میل خود کار می کند. به گمانم درست است اگر بگوییم ما قانون نداریم. قاعده های فردی داریم (همان فردیت بی نظیر ایرانی!).
تصویرها و نقل قول ها از: من حق دارم بدانم چرا حذف شده ام، در سایت زنان ایران که ظاهرا بعد از مدت کوتاهی وقفه دوباره فعال است.
کارهای پیشین شادی قدیریان را که از خلاقیت آشکاری برخوردار است از جمله در ایرانیان دات کام ببینید: Present in the Past؛ همین مجموعه مورد دعوا هم در ایرانیان تحت این عنوان آمده است: خانم بپز-بروب ( Ms Cookandclean ) و تاریخ سپتامبر ۲۰۰۲ دارد.