گفتگو مثل وصیت یا تاریخ ایده ها

این روزها فکر می کنم باید یک وصیت نامه فرهنگی بنویسم. وصیت نامه خانوادگی را که سالها ست می نویسم و به روز نگه می دارم. اول بار شاید حدود بیست سال پیش نوشتم. یکی از آن دوره های بحران که آدم فکر می کند از آن جان به در نخواهد برد. اما آدمیزاد سخت جان تر از این ها ست. یا هست که سخت ترهاش را ببیند و آبدیده شود. برسد به جایی که دیگر بحران برایش بحران جلوه نکند. این روزها واقعا فکر می کنم باید از وصیت نامه فرهنگی غافل نشوم. به همه هم توصیه کنم بنویسند. یک جور شرح معنوی سلوک شخصی و سوانح فکری. دست کم بنویسیم که به چه چیزهایی فکر می کنیم و می خواهیم چه کارهایی را سامان دهیم و به چه پرسش هایی جواب دهیم. تا اگر دیگر نبودیم قبل از اینکه به کارها و ایده هامان سر و سامان دهیم دیگرانی بیایند و راه را دنبال کنند. دیگرانی که فکر می کنیم میراث دار ما خواهند بود. دیگرانی که می شناسیم و نمی شناسیم. فکر می کنم وصیت های فرهنگی نسل های قبل از خود را اگر می داشتیم شاید بهتر می توانستیم تاریخ معنوی ایران معاصر را بنویسیم. تاریخ ایده ها را. زیرا در ایران و در میان ایرانیان ایده هایی که اقبال پیدا کنند و صورت تحقق یابند زیاد نیست. بیشتر ایده ها خاک می خورد و خاک می شود. پس یکجایی باید نوشت. این گفتگوی درونی را باید جایی ثبت کرد.

تازگی پیش آمده است که چند جا گفتگو کنم. کمی از آن دنیای ایده ها در این گفتگوها بازتابیده است. خام البته. ولی باز از هیچی بهتر است. اگر امکان رسانه ای اش را داشتم این را به یک موضوع تبدیل می کردم و با بسیاری گفتگو می کردم و از بسیاری دعوت می کردم بنویسند. تاریخ فکر و ایده ما را کسی جز ما نمی نویسد و نسل ما. این روزها در پنجمین سالگرد تاسیس زمانه به همین فکر می کنم. اندکی اینجا هم از آن گفته ام. و البته ناگفته ها بسیار است نه از زمانه که زمانی که در ان زیسته ایم و می زییم: