اسلام هرگز دشمنانی بدتر از این متعصبان دینی نداشته است و اینها چنانچه بارها نوشته ام بهترین یاران دشمنان رسمی اسلام هستند.
پس نوشت:
معلوم است که تعصب داخلی و خارجی و ایرانی و عربی ندارد. گفتار و رفتار ابطحی و مسلمانهایی مانند او ستوده است چه در باره داخل حرف بزنند چه در باره خارج. تعصب و تندروی و رادیکالیزه کردن فضا دشمنی با خویشتن است و چه بسا دست در دست دشمن داشتن. مهم نیست در انفجار حرم امامان ظاهر می شود یا در طنابی که به گردن محمد مختاری می افتد یا دشنه ای که بر سینه پروانه فروهر می نشیند یا دستی که گلوی مهندس برازنده را می فشارد یا تصادفی است که با آن استاد بزرگ احمد تفضلی به قتل می رسد. تعصب تعصب است چه در تخریب حسینیه شریعت قم چه در هتک حرمت حرم امام هشتم – که دلم برای حرم اش تنگ است- یا دهم یا یازدهم. می خواهیم آسوده زندگی کنیم. با نمادهایی که برایمان حرمت دارند با مراسم هایی که با آن زندگی مان معنا می یابد با آدمهایی که دوستمان دارند و دوستشان داریم. ما حق داریم در کنار فرهنگ خویش آسوده زندگی کنیم. تعصب همه فرصتهای ما را می کشد قتل عام می کند دروازه را برای دشمن باز می کند. تعصب دن کیشوت وار می خواهد همه دشمنان را از بین ببرد. نمی داند که خود او دشمن اصلی ماست. ما چاره ای نداریم جز بزرگداشت میانه روی جز بزرگداشت میانه روان. وگرنه فردایمان را مثل تا-امروزمان خراب خواهند کرد خرمقدسان و زهدفروشان و متعصبان مدعی که هیچ از حکمت طبابت نمی دانند. هیچ. من سوگوار حرم هستم و از آن بیشتر سوگوار مردمی که حرم های خود حریم های خود را به دست تندروان مانوی مسلک عبوس نقابدار و بی نقاب رها کرده اند. تندروانی که بیش از آنکه به ما خدمت کنند به دشمنان ما خدمت کرده اند.