Search
Close this search box.

درختان دوشنبه ۸۰ ساله شدند

قدم زدن در پارک
درختهای دوشنبه همیشه مرا شگفت زده کرده است. نه مرا که هر که را به دوشنبه سفر می کند. یکبار با روزنامه نگاری فرانسوی همسفر بودم. می گفت دوشنبه انگار پارک بزرگی بوده که در آن خانه ساخته اند و خیابان کشیده اند. اما دوشنبه درختهایش را از زمانی دارد که پایتخت شد. مردمی که از هر کجای آسیای میانه آمدند تا دوشنبه را دوشنبه کنند بی درخت زندگی نمی توانستند کرد. مثل پدربزرگهای خودمان. که بی حیاط بزرگ و باغ زندگی نمی کردند. دوشنبه هنوز و همچنان به درختهایش وفادار است. آنها را مراقبت می کند پاشان بنفشه می کارد. درخت برایش موجودی مقدس است. همه جا روستاها و درختها و باغ ها را صاف می کنند تا شهر را گسترش دهند، دوشنبه اما در دل درختانش گسترش یافته است. هر خیابانی که کشیده صفی از درختان را کناره اش نشانده است. 


 
بنفشه کاران دوشنبه
بنفشه کاران
رفتن به خانه
این روزها هشتاد سالگی دوشنبه را جشن می گرفتند. دلم می خواست آنجا بودم و نمایشگاهی به احترام این شهر از عکس هایی که از درختانش گرفته ام برپا می کردم. دوشنبه همسن درختانش است. جمهوری تاجیکستان هم در شکل یک نظام سیاسی از ۱۹۲۴ پا گرفت. درست وقتی لنین مرده بود. نشد که بروم. شاید وقتی دیگر.
رفتگران صبح
در دوشنبه بی خواب بودم. یک روز صبح زود از خانه با دوربین بیرون زدم. شهر آرام بود و اشراق ساکت درختان کهنسال را تنها صدای جاروی رفتگران به هم می زد. و سگی سرگردان که به سگ اصحاب کهف می مانست:
سگ در آرامش صبحگاهی 
  خانه ها در سایه درختان در صلح خفته بودند:
در صلح
یا در حال بیدار شدن بودند:
بیداری با روشنای آفتاب
بعضی وقتها فکر کرده ام که سهراب سپهری به جای ژاپن باید به تاجیکستان می رفت. یا آنجا هم می رفت. نقاشان برجسته دارند. و رنگ را خوب می شناسند. درختهایشان هم عجیب شبیه درختان سهراب است:
درختان سهراب
حتی وقتی باران می بارد. هر چند که سهراب درخت بارانی نکشیده است. ولی می دانم که زیر باران زیاد بوده است:
باران باران باران
و من هنوز به فکر آن دخترکانم که سر کوچه محل زیر سایه سار درختان عصرها قصه می کنند:
گپ عصرانه
و درختانی که شب که می شود با هم راز می گویند:
غروب در دوشنبه

مطالب دیگر

استاد فلک دولتمند خال

به لایق شیرعلی خیلی علاقه داشت. در شعر مولوی غرق بود. به نازکی های زندگی مردم خود سخت آگاه بود. گرفتارش بود. میان جنگ و

افسانه هر ملیت یک دولت

صداهای قومیت‌گرایانه در ماه‌های اخیر بیشتر از همیشه شنیده می‌شود؛ صداهایی که رسانه‌ها و سیاست‌های معینی آن را بازتاب می‌دهند و طنین اغراق‌آمیزی به آن