در جستجوی مکانیسم های همگرایی

ماجرای تهدیدهای جنگی ایالات متحده توسط خیلی از وبلاگ نویس ها مورد توجه قرار گرفته است. نکته جالبی که دراین روزها مشاهده کردم این است که خیلی از این بچه ها دنبال مکانیسم هایی هستند که بتواند حداقل در سهم خودش به جلوگیری ازاین اقدام عجیب وغریب کمک کند. فرقش با دوستان نسل قبلی این است که این بچه ها به جای شعار دادن وفحش کشیدن بر زمین و آسمان وآمریکایی ها و کری خوندن، نگاه واقع بینانه تری دارند و می توانند با کد هایی موجود و به جای مانده از جنگ عراق وافغانستان حجم تهدید را درک کنند.

امروز روزنامه های کاسه داغ تر از آش را می خواندم، دیدم اساسا هیچ نگاه فعالی در این زمینه توسط نوابغ دهر وجود ندارد. هیچ نوع پیشنهاد سازنده واقدامی که به نوعی همگرایی در ایرانیان در این خصوص بیانجامد. من فکر می کنم برای همگرایی هر کار که می شود باید کرد. اگر چه خبرهای ارسالی خبرگزاری ها را طی امروز به نوعی چماق وهویج برادران وخواهران در کاخ سفید ارزیابی می کنم. مثلا کاندولیزارایس که هم اینک عنوان ملکه جنگ را بر دوش یا هر جای دیگرش می کشد گفته است که با ایران می توان از راه دیپلماسی وارد شد.البته شرط هم گذاشته :(تحقیق بیشتر) شما باورتان می شود؟ خداییش یک نگاهی بکنید به چشمان این رایش(مثل رایش است ها؟). نه، انصافا باورتان می شود؟ توی این شیرتوشیری هم دولت های عربی افتادند دنبال آمریکا که بله! چطور می شود با تهدید آمریکا مقابله کرد. شما باشید حرصتون نمی گیره؟

از: امید معماریان