مستندهایی که هرگز نمی سازیم: با شنیدن خبر مرگ دلکش، نخستین سوالی که در ذهنم نقش بست این بود که آیا کسی توانسته فیلم مستندی در باره او بسازد ؟ این پرسش البته ریشه ای تاریخی دارد واز این پرسش اساسی تر نشا ت می گیرد که اصولا چرا ما در باره هنرمندان ، نویسندگان، شاعران و همه کسانی که آنها را به نوعی در زمره مفاخر تاریخ و فرهنگ مان محسوب می کنیم، فیلم نمی سازیم و یا به ندرت فیلم ساخته ایم. آیا شما در میان مستند های ایرانی، فیلمی سراغ دارید که مثلا در باره ویگن، شجریان، بنان، پروین، قوامی، پروانه، روح انگیز، پریسا، گوگوش، حمیرا، هایده، داریوش، ابی، سیاوش قمیشی، الهه، سوسن، شهیدی، ابوالحسن خان صبا، عبادی، کسائی و… ساخته شده باشد؟ (نقل از: پرویز جاهد در خشت و آینه)

مطالب دیگر

افسانه هر ملیت یک دولت

صداهای قومیت‌گرایانه در ماه‌های اخیر بیشتر از همیشه شنیده می‌شود؛ صداهایی که رسانه‌ها و سیاست‌های معینی آن را بازتاب می‌دهند و طنین اغراق‌آمیزی به آن

مدرنیته کسب مهارت است

سالها ست درگیر نظریه ایم. انواع و اقسام نظریه ها در بازار اندیشه و نشر ایران رایج است. تصور بر این است که بهترین نظریه

سرطان فاصله

همسن و سال بودیم. اما همیشه فکر می کردم از من جوانتر است. شاید به خاطر اینکه زودتر ازدواج کرده بودم. او پسر بود و