برای اینکه ایران خانه خوبان شود

بیانیۀ اعلام موجودیت "ایران ندا" (IraNeda)

در سالگرد جنبش مشروطیت

۱۴ مرداد ۱۳۸۹

 ما به سوی تأسیس رسانه‌ای مردم-نهاد گام بر می داریم


 هموطنان عزیز،

 جنبش مردم ایران در طول یک سالۀ گذشته با تحولاتِ رسانه‌ایِ گسترده‌ای همراه بوده است. پیام اصلی این جنبش که نفی تک‌صدایی است، در عمل به ایجاد ده‌ها وبسایت و خبرگزاری و رسانه‌های مشارکتی و مردمی انجامیده است. ایده‌های کوچک تأثیرهای بزرگی به بار آورده‌اند. ویدئوهای روزانه و هفتگی نامداران، مصاحبه‌ها و پیام‌های ویدئویی رهبران و کلیپ‌های فراوان هنرمندان نام‌آور یا گمنام دست به دست چرخیده و پیام دموکراسی‌خواهی و نفی استبداد را به هر خانه رسانده است. جنبش مردمی ایران رسانه‌ای فراگیر نداشته، اما فراگیری رسانه‌های کوچک در انتقال پیام سبز و زندگی خواه آن شگفت‌انگیز بوده، چنان که هیچ رسانۀ بزرگی در خارج از ایران از این رسانه‌های کوچک بی نیاز نمانده است. با این همه ضرورتِ داشتنِ رسانه‌های تصویری‌ای که به همت ایرانیان شکل گرفته باشند، هر روز مطرح بوده است. ما در یک سال گذشته در مسیر عمل به این ضرورت حرکت کرده‌ایم، همفکری و رایزنی کرده‌ایم و مقدماتِ اولیه را برای تأسیس یک رسانۀ مردمی فراهم آورده‌ایم. 

گروه‌های مختلفی جدا از هم برای تحقق ایدۀ رسانۀ فراگیر تلاش کرده‌اند. ما به همۀ آنها احترام می گذاریم؛ با شماری از آنها در تماس بوده‌ایم و از طرح‌ها و برنامه‌هایشان باخبر هستیم. ما به سهم خود پروژه‌ای را برای رسانه‌ای ایرانی و مردم-نهاد دنبال می‌کنیم و به طرح و اندیشه و تلاش نمایندگانی از فعالان سیاسی و حقوق بشری، روزنامه نگاران شهروندی، چهره‌های شناخته‌شده پهنۀ همگانی جامعۀ ایرانی، هنرمندان و فیلم‌سازان و وبلاگ‌نویسان متکی هستیم.

 امضاکنندگان این بیانیه ضمن حفظ تماس و هماهنگی با دیگر گروههای رسانه‌ای و استقبال از هرگونه تلاش مشترک، ایدۀ اصلی خود را راه اندازی یک کانال ماهواره‌ای می‌دانند که مدل رسانه مشارکتی را تحقق بخشد و رسانه‌ای متفاوت برای گرد هم آمدنِ استعدادهای جنبش مردمی ایران باشد. تردید نداریم که دشواری‌های بسیاری بر سر راه یک کار رسانه‌ای تازه و با ایده توانمندسازی مردم وجود دارد. ما به این مشکلات اذعان داریم، ولی فکر می کنیم که فضای به وجود آمده از جنبش امیدبخش مردم ایران، دستیابی به چنین رسانه‌ای را بیشتر از هر زمان دیگری ممکن کرده است.

 دنیای رسانه تغییر کرده است. این دنیا دیگر تک صد‌ایی نیست و در اختیار هیچ رسانۀ یکتایی هم نیست. همه رسانه‌های غول‌پیکر نیز اکنون در میدان رسانه‌ای با چالش رسانه‌های خُرد و مردمی روبرو هستند. رسانه‌ای که بر آنیم بنیاد نهیم، با آگاهی از این تحول و به عنوان صدایی از صداهای جنبش مردمی ایران، نه ادعای جامعیت دارد و نه ادعای نمایندگی از سوی تمامی ملت. ما به‌سادگی اعلام می‌کنیم که به عنوان جمعی از دلبستگان به جنبش آزادی‌خواهانه‌ و عدالت‌جویانه مردم ایران و برآمدِ آن در سال گذشته، که فرازی است در سلسله ای از حرکت‌های مردمی از مشروطه به این سو، می‌خواهیم رسانه‌ای پایه‌گذاری کنیم که نمونه ای از گشودگی به روی مردم ایران و تفاهم با جهان باشد و برای ایران آینده‌ای بکوشد که در آن اعلامیۀ جهانی حقوق بشر مادر قانون اساسی‌اش باشد. این رسانه، رسانۀ حزب و تشکیلات سیاسی معینی نخواهد بود و هدفی جز روشنگری و مبارزه با دروغ و باز کردن فضا برای مشارکت شهروندان و ارتقای رسانه‌ای فرهنگ ایران ندارد. رسانۀ مردم-نهاد ما رسانه‌ای تجددخواه، باز و ضد تبعیض است و می‌خواهد آمال و دیدگاه‌های کسانی را بازتاب دهد که در سه دهه اخیر سرکوب شده‌اند و در حقشان به صورتی پیگیر و نظام‌یافته تبعیض روا داشته شده است.

 رسانه‌ای که ما برای پایه‌گذاری آن تلاش می کنیم از نظر مالی شفاف است و می‌خواهد به کمک مالی ایرانیان متکی باشد. مؤسسان این رسانه − که در بنیاد "ایران‌‌ندا" گرد هم آمده‌اند − و برنامه‌ریزان و گردانندگان و سیاست‌گذاران آن ایرانی‌اند. این جمع به هیچ کمک‌کنندۀ مالی و به هیچ  فرد یا نهادی وابستگی سیاسی ندارد و نخواهد داشت و همواره به اصول حرفه‌ای و پیشرو در کار رسانه پایبند می‌ماند. ما از کمک‌های کوچک و بزرگ شهروندان و نهادهای مدنی ایرانیان استقبال می کنیم. در بارۀ این کمک‌ها در بیانیۀ جداگانه‌ای اطلاع رسانی خواهیم کرد.

 اعضای مؤسس گروه "ایران ندا"داریوش آشوری، مهران براتی، شهرنوش پارسی پور، مهدی جامی، رامین جهانبگلو، رضا دقتی، آرش سبحانی، رضا علامه زاده، محبوبه عباسقلی زاده، کاظم علمداری، مسیح علی نژاد، مهرانگیز کار، نیک آهنگ کوثر، محسن نامجو، محمد رضا نیکفر

مطالب دیگر

استاد فلک دولتمند خال

به لایق شیرعلی خیلی علاقه داشت. در شعر مولوی غرق بود. به نازکی های زندگی مردم خود سخت آگاه بود. گرفتارش بود. میان جنگ و

افسانه هر ملیت یک دولت

صداهای قومیت‌گرایانه در ماه‌های اخیر بیشتر از همیشه شنیده می‌شود؛ صداهایی که رسانه‌ها و سیاست‌های معینی آن را بازتاب می‌دهند و طنین اغراق‌آمیزی به آن