مدتی هست که از خوب و بد وبلاگستان چیزی ننوشته ام اما اگر بخواهم خوب های وبلاگستان را یاد کنم یکی وبلاگ آرمان امیری است که مجمع دیوانگان اش می خواند اما به چنان مجمعی کمتر شباهت دارد مگر اینکه بگوییم گفتن سخن های درست و بقاعده کم از دیوانگی نیست!
آرمان مطلبی نوشته در باب نامه و نظر محسن کدیور به آیت الله وحید(+). هم نوشته او کمیاب است و هم نوشته و نظر و اقدام کدیور. اما یک نکته هست و این از آن دست نکته ها ست که ما قاعدتا باید به آن بیشتر توجه کنیم و کمتر توجه داریم و آن این است که هر گونه کشاندن آیت الله وحید و امثال ایشان به میدان سیاسی خطای فاحش است. ضمن آنکه روش بحث می تواند حاوی این خطا هم باشد که به دیگری تکلیف کنیم چه بگوید. یا از ایشان به سبب ناگفته هایشان بازخواست کنیم. آزادی گفتار همانقدر محترم است که آزادی سکوت.
من فکر می کنم و چنین در حال و هوای جامعه می بینم که دین سیاسی آینده ای ندارد. کاملا قابل فهم است که در یک نظام سیاسی مطلوب و واقعگرا در ایران کسانی از روحانیون هم فعال باشند و حتی لیدر حزب باشند و وکیل و وزیر بشوند و به سفارت برگزیده شوند. اما این دین سیاسی نیست. دیندار سیاسی است.
آینده دین در ایران از نگاه من آینده ای غیرسیاسی است. به یک معنا آیت الله وحید آینده دین است در ایران. او بزرگ دارنده سنت است و پاس سنت می دارد و کس را می بینید که نرسد به او عتاب و خطاب کند. او از معدود مردان منزه دینی است که رهبر سیاسی حتی اگر ولی فقیه بر خود نام نهاده باشد نزد ایشان با سلطان برابر است و این سلطان آنقدر به دنیا آلوده است که پرهیز از او خوشتر و به اصل دین نزدیک تر.
من در این واقعیت که آیت الله وحید تنها کسی بود از مراجع بزرگ که به دستبوس و پابوس خامنه ای نرفت این را بعینه می بینم که قدرت واقعی دین در همین نظم سنتی آن و مراجع سنتگرای آن است. این را باید پاس داشت. سیاسی کردن آن خطا ست. این از ان سنت ها ست که پشتوانه است. این را نباید آسان و ارزان به میدان آشفته سیاست کشاند که مثلا قوای بیشتری در صحنه داشته باشیم. این بدترین کار است.
آینده دین آینده پشت کردن به سیاست و بازداشتن سیاست از دخالت در امور دینی است. این همان است که ما داریم برای رسیدن به آن می کوشیم. یعنی ما به عنوان کسانی که زخم دین دولتی را خورده ایم و نفاق و تفرقه آن را در جامعه خود دیده ایم از منظری مدنی به همان افقی روی کرده ایم که کسانی چون آیت الله وحید از منظری دینی به آن روی دارند و حافظان آن هستند. این را باید قدر بدانیم.
در هر آینده ای دینمداران اخلاقگرا و خداترس آزادند به ارزشهای خود وفادار بمانند و مثلا مردمان و هنرمندان و رسانه ها را از تصویر کردن مقدسان بازدارند. آزار ایشان نباید جست. صد راه هست برای تصویر عالی از چیزی که نمی شود تصویر کرد. کافی ست خلاقیت داشته باشیم. این تصویر کردن همه چیز نوعی فقر تخیل است که از نگاه من کاملا با هنر دولتی همخوان است.
دین آینده دین آدمهای براستی معنوی و دین هنر و تخیل معنوی است. و من به معنویتی که آیت الله وحید پاس می دارد به دل احترام می گذارم. بگذاریم این مرد دین آسوده باشد و به قیل و قال سیاست آلوده نشود. این به سود دین و به سود مدنیت در ایران است. و به اخلاق والا نزدیکتر.