از طناب دروغ به آسمان نمی توان رفت

دوستان مان را بازداشت می کنند، مردمان مان را از زن و مرد و کوچک و بزرگ لت و کوب می کنند، ملت مان را سوگوار کرده اند، چشم در چشم ما می دوزند و دروغ می گویند، ستمگری را با اوباشیگری آمیخته اند و رجاله ها را به جان مردم انداخته اند. امنیت کار و خانه و زندگی و محله مردم را به بازی گرفته اند. بچه هامان را در سلول انفرادی نگاه می دارند بی انکه جرمی کرده باشند. هر کس را سخنی به اعتراض و مخالفت بگوید سرکوب می کنند. دین محمدی را به گروگان گرفته و مصادره کرده اند. دین محمد امین را به دروغ و وقاحت آلوده اند. خود را اعلم مردم و مجاهد انحصاری دین و قیم عوام و خواص و مجتهد و روشنفکر می دانند. هیچ چیز در چشم ایشان حرمت ندارد و هیچ کس جلودارشان نیست. امام جمعه شان دهان به یاوه و گزافه باز می کند و جان و مال مردمان را مباح می شمارد. کارهامان برای هزارمین بار به تعویق و تعطیل می افتد و عواطف مان زخمی می شود. هیچ کس تمرکز ندارد. هیچ کس باور نمی کند که چنین دیوی در این جماعت اینهمه سال زیسته و اکنون سربرآورده است. مردمان دلشکسته هر گوشه زانوی حیرت به بغل گرفته اند یا آه حسرت برآورده اند. هر جمعی به سنگ و مشت و چماق پراکنده می شود. هیج مامنی باقی نمانده است. همه قانون ها تعطیل شده است. راههای زمین تنگ و دست دعا به آسمان بلند شده است.

برای ما چه مانده است جز کلمات؟ جز صدامان و سخن مان. جز قلبی که نمی خواهد آلوده دروغ شود. آنها همه قدرت مادی خود را به صحنه آورده اند. اما اگر دست و پا و بازوی ما را بشکنند اگر دل ما را بشکنند ما هنوز کلمات مان را داریم. ما آسمان را داریم. ما آن شجره سبز را داریم که زیر آوار زمستان دروغ می ایستد و بهار را انتظار می کشد. بهار نزدیک. بهار در راه.

ما به کلمات طیبه ایمان داریم و به کلمه خبیثه و کلمات بی ریشه خبیثان کافریم. قدرت کلمه طیبه بالاتر از هر قدرتی است. این وعده خداوند است. کلمه طیبه مانند شجره طبیه است. اصل اش در زمین و شاخه هاش در آسمان است (ابراهیم ۲۴). و خداوند به آن اعتبار می بخشد و آن را بلند می دارد. ما را سر آن نیست که در برابر آنان که کلام خداوند را تبدیل می کنند (فتح ۱۵) و تحریف می کنند (بقره ۷۵) تا مردم را بفریبند سر تسلیم فرود اوریم. آنها به چوب و سنگ و حبس و زجر به خیال خود پیش می روند و ما می دانیم که اصل دین و اصل جهان کلمه طیبه است و نمی توان به دروغ کلمه الله را پوشاند. کلمه کسانی که کافر شدند و پا روی حق گذاشتند و آن را پوشاندند به حکم سنت الهی کلمه پست و سفلی است (توبه ۴۰) و برای آنها پیروزی نیست. این کلمه الله است که برترین کلمات است. کلمه الله هی العلیا.

مسیح کلمه طیبه خداوند بود. محمد معجزه اش کلام بود. موسی به تاج تکلیم عزت یافت. اصلا آدم به تلقی کلمات پروردگارش آدم است(بقره ۳۷). و تمت کلمه ربک صدقا و عدلا(انعام ۱۱۵). کلمه خدا چگونه ممکن است با کذب و جور و فریب پیوند بخورد؟ چگونه می توان به ستم عدالت برقرار کرد؟ و کدام عدالت برتر از تسلیم شدن به پیمان و عهد با جماعت است؟ کدام جفا بزرگتر از ایستادن در برابر مردمی است که امانت به دست تو داده اند و آن را طلب می کنند؟ حاشا کردن امانت ایمان است؟ بکشی و حاشا کنی؟ زندان کنی و حاشا کنی؟ دروغ بگویی و حاشا کنی؟ در دین محمد امین از این جرم بالاتر؟ کدام پیامبر چنین سیره ای داشته است؟ کدام رسول چنین در خدعه و خوارداشت مردم اش غرق بوده است؟ این دین اسلام است یا دین اشرار است؟ از این افترا بالاتر به دین خداوند؟ فمن اظلم ممن افتری علی الله کذبا؟ (کهف ۱۵) از کسی که به دین خدا افترا می بندد ستمکارتر کیست؟ داستان یوسف و گرگ است. پیرهن پاره خونینی آورده اید که هان یوسف را گرگ درید؟ گرگی نبود. شما گرگ بودید. با اینهمه بینه باز هم پای بر دروغ و مشی کذب می فشارید. قتل و حبس و آزار دروغ را حقیقت نمی کند. نمی کند.  قرآن ما سراسر بیانیه ستیز با دروغ است. قرآن شما چیست که یکسره کذب و دروغ را تجویز می کند؟ دروغ را چه نسبت است با کلام الله؟ با کلمه حق؟ با کلمه طیبه؟ از طناب دروغ به آسمان نمی توان رفت. آن نردبام شجره طیبه است که بر شاخ آن می توان امید آسمانی شدن بست. 

اگر هنوز دل هاتان از سیاهی کبره نبسته است اگر هنوز جایی برای دیدن نور در دلهاتان باقی ست مانند حر ترک سپاه دروغ گویید یا منتظر عذابی بزرگ باشید. این وعده خدایی است که بین ما مشترک است:  و یرید الله ان یحق الحق بکلماته و یقطع دابر الکافرین (انفال ۷) و این اراده خداوند است که حق را با کلمات خویش تحقق بخشد و بیخ پوشندگان حقیقت را بکند. شما ممکن است بزرگ باشید و بزرگی بفروشید. اما الله اکبر. خدای مردم بزرگتر است.