تصویر جامعه ای آشفته
من افسرده نیستم. فرسوده ام. خبرهای بد، آدم های بی مسئولیت و نظام بی نظم و قانون آدم را فرسوده می کند.
طنز سیاسی من را فرسوده کرد. چهار سال است دارم می نویسم و هیچی به هیچ. طنز سیاسی نوشتن برای مردمی که فقط برای خالی کردن عقده ها و دق دلی از کسانی که مسخره کردنشان به هیچ دردی نمی خورد دنبال طنز می گردند، به چه دردی می خورد؟ آنهم برای نویسنده ای که نه دنبال شهرت آن کار است و بسته ی حزب و دسته ای و نه محتاج پولش و نه اهل زندان رفتن و به خارج گریختن؟ کاری که مستلزم خواندن مداوم و روزانه ی بدترین و احمقانه ترین خبرهای دنیا از وقیح ترین آدم های دنیاست. کاری پر استرس، با تهدیدهای دایمی، با خطرهای بیخ گوش. نشسته توی منجنیق و آماده پرتاب به جایی که عرب نی انداخت! فرسوده نمی کند این کار آدم را؟
برای ویژه نامه طنز خردنامه من فرسوده شدم. گیرم که سردبیرش خیلی آدم خوب و چیزفهم و باحالی باشد با یک سیستم معیوب چکار می توان کرد؟ روزهای فراوانی را –با اینکه وظیفه من نبود- رفتم به آنجا تا کار تمیزی دربیاید. برای هر مطلبی که آن تو آمد من خون دل خوردم. چه مال دیگران و چه از خودم. اما هنوز که هنوز است به همه بدهکارم که: چرا مطلب ما سانسور شد، چرا سوتیترش بی ربط بود، چرا اسممان روی جلد نیامد، آقا ما آمدیم همشهری به دعوت شما ولی نگهبانش ۴۵ دقیقه ما را توی سرما نگه داشت، چرا مطلب فلانی آنجا چاپ شده، فلان فلان شده این چه عکسی بود برای مطلب من…
باور کنید برای یک میزگرد در آنجا (فقط دو صفحه حجم) من یک هفته از کار و زندگی افتادم. دویست بار هماهنگی کردم و آخرش ماشین نرفت دنبال آقای زرویی بیمار با پای خودش آمد، هنوز از عذرخواهی ایشان فارغ نشده، گروه بعدی آمده که ما اینجا کلاس داریم تخلیه کنید، دستمال کشی اینها را بکن که ما اینجا میزگرد داریم و برای تاخیر فلانی جلسه دیگر برگزار شده، اینها را رو به راه می کنی می بینی عکاس نیامده… آقا مگر یک آدم چقدر می تواند هی عذرخواهی کند؟ آن هم برای اشکالات دیگران؟
حق التحریر همه را – با اینکه دردسر داشت- خودم از همشهری گرفتم و تک تک ب دستشان رساندم یا ریختم به حسابشان که مبادا مثل بقیه موارد نویسنده ها برای شندرغاز حق التحریر پاسکاری شوند در روزنامه اما فلان استاد که خودش مثلا یک زمانی خبرنگار بوده و می داند که در مطبوعات ما رسم نیست برای "همراهی در گفتگو" به کسی پول بدهند، بعد از کلی اوقات تلخی که چرا اسم من روی جلد نیامده، آنچنان به من دستور می دهد که شبانه حق الزحمه اش را به حسابش بریزم که انگار با نوکر ش حرف می زند (البته پول را از جیبم ریختم)…
یا برای همین طنزگفتار من دارم فرسوده می شوم. در میان آدم های وقت نشناس و وظیفه نشناس مگر می توان فرسوده نشد؟ مثلا با یکی هماهنگ کرده بودم برای فردا صبح ساعت ۹ . طرف ساعت ۲ نیمه شب (دقیقا یک و ۵۴ دقیقه!) با آرامش تمام زنگ زده که نمی توانم بیایم! یا با یک نفر دیگر هماهنگ کرده ام و استودیو گرفته ام و هزار تا گرفتاری دیگر، نیم ساعت بعد از قرار زنگ زده ام که آقا کجایی؟ دارم می آیم. هماهنگی استودیو را لغو کرده به خاطر تاخیر که آقا رسیده. حالا کجاست؟ دم در، آفیش نیست (بعد از چهاربار یادآوری) آفیش کن، لپ تاپش را نمی گذارند بیاورد تو. برو با بدبختی و هزار عذرخواهی بیارش تو. استودیو نیست، با هزار خواهش استودیو جور کن، تهیه کننده اصلا نیامده و "وقت ندارم. خام بگیرید بعدا می گیرم" برو منت یکی را بکش که بیاید ناظر ضبط، وقت چندانی نیست…
همه کارها با همین مکافات. و تازه اینها را علاوه باید کرد به مشکلاتی "طبیعی" ناشی از بی برقی و امثال. هر روز علافی… هر روز حرص… هر روز عذرخواهی… هر روز وقاحت…
نمی دانم دیگران چطور زندگی می کنند. شاید مشکل من این است که خیلی کارها را جدی می گیرم؛ یا خیلی فکر می کنم "وقت" ارزش دارد، یا "عذرخواهی" برایم لقلقه زبان نیست و روی اعصابم فشار می آورد. ولی هرچی که هست فرسوده ام می کند این کارها.
برگرفته از: باران در دهان نیمه باز