رابطه ما مدافعان حقوق بشر با حکومت و حاکمیّت سیاسی نه مبتنی بر قهر و دشمنی است ونه حتّی تقابل با حکومت زیرا که ما به قدرت سیاسی چشم ندوخته ایم و در رقابت سیاسی شرکت نداریم. رابطه ما با حکومت برمبنای تناظر است و اگر حکومت با ما حاضر به گفتگو نباشد، این دیگر مشکل اوست. امّا تناظر و گفتگو هرگز به معنای این نیست که تلاش و مبارزه ما با نقض حقوق بشر در ایران فروکش کند.
مبارزه ما در راستای استقرارنظامی برخاسته از رأی آزادانه اکثریت مردم ایران است که در آن حقوق بشر و آزادی های اساسی تامین شوند وملّت ایران مجموعه ای بشود از شهروندان دارای حقوق برابر فارغ از وابستگی های مذهبی، قومی، جنسی، طبقاتی، اجتماعی و سیاسی آنان. این مبارزه از مسیری پیچیده، پر نشیب و فراز، طولانی و پر مخاطره گذر کرده و خواهد کرد. ولی ما نه از خشم وغیظ حکومت و عوامل آشکار و پنهان آن جا زده ایم و نه به خاطر خوش آیند حکومت به مماشات و عافیت طلبی روی آورده ایم و هرگز روی نخواهیم آورد.
از رقبا و مخالفان حکومت هم هر چند توقع ترشرویی و درشت گویی نداریم، ولی حاضر نیستیم که تایید و تشویق آنانرا به هر بهایی به دست آوریم. انتظار ما مدافعان حقوق بشر از حکومت این است که حّد خود و ما را بشناسد و اگر با ما از در تناظر و گفتگو در راستای بهبود وضعیت ساختاری و عملی حقوق بشر در ایران درمی آید، متوقع نباشد که بر موارد نقض حقوق بشر چشم ببندیم. توقع ما از رقبا و مخالفان حکومت هم این است که جایگاه و موقعیت سازمان های حقوق بشر را تشخیص دهند و از ما نخواهند که مواضعی همچون سازمان های سیاسی اتخّاذ کنیم و به دنبال براندازی باشیم و یا موافق یا مخالف اصلاح طلبان و جز آن. تنها در چنین زمینه ای است که سازمان های مدافع حقوق بشر، همچون دیگر نهادهای جامعه مدنی، جایگاه حقیقی خود را در جامعه کنونی و آینده ایران خواهند یافت و قادر خواهند بود که نقش خود را به عنوان میانجی بین شهروند و حکومت ایفاء کنند.
از: یادداشت عبـدالکـریم لاهیجی با عنوان هلسینکی و ما