من به این می گویم عکس. عکسی که باید دست عکاسش را بوسید. عکسی که شخصیت را در پرده نمی گذارد زیبایی را می شناسد و از همه مهمتر نور را و سایه را. عکسی که کاش هر کدام از ما یکی داشتیم.
داستان اش حکایتی است.
کمون‌های از دست رفته
داشتم زندگینامه فروغ را مرور می کردم برای کاری که در دست دارم. رسیدم به این نقل از م. آزاد و دیگر نتوانستم پیش بروم:
۱۴۰۴-۰۶-۰۳