من به این می گویم عکس. عکسی که باید دست عکاسش را بوسید. عکسی که شخصیت را در پرده نمی گذارد زیبایی را می شناسد و از همه مهمتر نور را و سایه را. عکسی که کاش هر کدام از ما یکی داشتیم.
داستان اش حکایتی است.
میدانست که دیگر نمیشود خندید
مرگ داور بر سر همه دوستانش آوار شد. گرچه همه کسانی که از نزدیکتر او را می شناختند با افت و خیزهای حال و روحیه
۱۴۰۳-۱۰-۲۷